Από κοινού

Στο προσκήνιο, από τη μια, οι αγρότες και από την άλλη οι πρόσφυγες. Ο τρόπος που το σενάριο εξελίσσεται με πείθει, ολοένα και περισσότερο, πως όλα, τα πάντα, ό,τι σκατά και να μας έρθουν στο μυαλό, ανάκατα σε ένα καζάνι βρίσκονται. Λησμονώντας, φυσικά, ότι πίσω και από τα δυο ζητήματα υπάρχουν και άνθρωποι. Οι αμετροεπείς ηλίθιοι, προφανές είναι, ότι θα την πατούσανε. Γιατί ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο. Γιατί ο ψεύτης βοσκός τρεις και η αγιά τριάδα. Και πάει λέγοντας. Ήταν δεδομένο.

Στο προκείμενο όμως, εκτός από την ανοησία τους τη γενική, είχαν και την αγκύλωση την ιδεολογικοπολιτική, να βάλουν γεωπόνο της Αγροτικής, δηλαδή επί της ουσίας άνθρωπο χωμένο μέχρι τα μπούνια στο έγκλημα των δεκαετιών που πέρασαν, υπουργό επί της γεωργίας αρμόδιο. Δυστυχώς, όμως, κι από τις άλλες μεριές, δεν ακούω και από κανένα άλλον πρόταση συγκεκριμένη. Να πει κάτι τις. Είμαστε ολίγον με τους αγρότες, καθόλου με τους κλεισμένους δρόμους, νά με το ασφαλιστικό, έτσι με το φορολογικό, αλλιώς με τ’ άλλο. Το αυγό φαίνεται ήδη από τον κώλο να ξεπροβάλλει και ο χαβάς συνεχίζεται.

Η πλάκα είναι ότι, όπως στο χωριό καντηλιάζαμε με ένα σουτ την μπάλα και όποιος πάει πιο ψηλά θα πάρει το αρνί, έτσι κι εδώ όποιος πει το καλύτερο ευφυολόγημα, ρίξει τα περισσότερα μπινελίκια, και από τις δυο μεριές, όχι μόνον από τη συριζόνικη, βρίσκεται για τις επόμενες ώρες στο απόγειο της δόξης. Και άντε ξανά μανά και αύριο, εδώ είμαστε. Κι έτσι περνάνε οι μέρες μας και το κακό είναι ότι νομίζουμε πως επηρεάζουμε και τα πολιτικά πράγματα.

Με το δεύτερο πρόβλημα, τα πράγματα είναι τρισχειρότερα. Οι μεν ηλίθιοι, αντί να εξαφανίσουν από προσώπου γης την αθλιότητα που λέγεται κυρα-Τασία, την κάναν και Αντιπρόεδρο στη Βουλή, για να την τιμήσουν για το έργο της, με τίτλο «Κι αν δεν μπορείτε να καταστραφείτε μόνοι σας, θα σας το φτιάξω εγώ». Αλλά και εδώ πλήρες το πολιτικό φάσμα, άχνα δεν βγάζει περί την πρόταση. Τι μέλλει γενέσθαι.

Για παράδειγμα, το καλοκαίρι υπήρχε η απόλυτη ανάγκη να υπογραφεί σύμβαση, οπότε εύκολο το τι λες. Σήμερα, ποια είναι η αντίστοιχη επιταγή; Για το Μένουμε ή φεύγουμε από τη Σένγκεν; Βουλιάζουμε τις βάρκες για να μην προσεγγίσουν, ή όχι; Εμ στα εύκολα και η θεία μου η Πατούλα ήξερε να απαντάει. Πόσο πιο μπροστά θα μπορούσαμε να ήμασταν ακόμη και στο επίπεδο της εξέλιξης των προβληματισμών μας, εάν ημπορούσαμε να συγκρατήσουμε την αμετροέπεια και εμμονή μας, ότι μπορούμε να μιλάμε επί παντός του επιστητού και εφ’ όλης της ύλης.

Τα χοτ σποτς θα λειτουργήσουν. Αν και η ΝΔ τα θεωρεί λάθος και αυτογκόλ κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Και μετά; Η Ευρώπη έχει συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο, που όμως πρέπει να αντιμετωπίσει και να απαντήσει όσο γίνεται πιο γρήγορα. Γνωρίζει πολύ καλά τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό της. Γνωρίζει πάρα πολύ καλά τις βαριές συνέπιες της βιασύνης για τη διεύρυνση, αλλά δεν μπορεί να συζητάει διαρκώς το παρελθόν. Πρέπει να πει και για το τώρα. Και αυτό είναι αμείλικτο, αδυσώπητο, ανελέητο. Γνωρίζει ότι πρέπει να φερθεί με βαρβαρότατα, και αυτό προσπαθεί να το περάσει, να εκδηλωθεί ως συμπεριφορά, από την Ελλάδα, στα θαλάσσια σύνορά μας…

Μας συνέχει μία, από πάντα, έντονα, συμπλεγματική συμπεριφορά απέναντι στην Τουρκία. Αυτό, ακόμη και τους δήθεν Αριστερούς, τους πήρε από κάτω. Όχι τόσο λόγω του φασίστα ψεκασμένου εταίρου τους, αλλά και γιατί και αυτοί οι ίδιοι με το εθνικιστικό παραμύθι μεγαλώσανε. Δεν θα ξεφύγουν από τη μια μέρα στην άλλη.

Η πρώτη απάντηση είναι αφοπλιστική, αλλά εγώ τη θεωρώ και μονόδρομο: Κύριοι, ιδού τα πλοία και ο στόλος μας, από κοινού με τον Τούρκο περιπολίες, υπό τας διαταγάς της Frontex. Πάρτε ευθύνη εσείς, για τις εξυπνάδες του Βέλγου ή της Αυστριακιάς ή όποιου άλλου κερατά. Και η κίνηση μετά να έχει παραλήπτη και πολιτικό αντίκτυπο. Αντίστοιχο με αυτόν που εμείς, περισσότερο με φασαρία και κουρνιαχτό, δημιουργούμε. Και έπειτα έρχεται και το δεύτερο βήμα. Το κάνεις με τους απέναντι; Έλα, κυρία Frontex, αυτοί είναι οι μετανάστες που περίσσεψαν στα χοτ σποτς, προχωρήστε τους στον διάδρομο. Δηλαδή, κάντε την περίφημη επαναπροώθηση καταπώς πρέπει. Κι εσύ από κοντά συνηγορείς και βοηθάς. Δεν έχεις καμία αντίρρηση εξάλλου. Ποιος τολμάει, από την αντιπολίτευση, να το προτείνει αυτό; Ποιος τολμάει από τους δήθεν φιλοευρωπαίους να το προτείνει ως πολιτική λύση; Γιατί στα μπινελίκια και στα ουστ ρε, μια χαρά πρώτοι είμαστε και εύκολα τα βρίσκουμε.

Και να έρθουμε και στο προκείμενο, περί συμπεριφοράς ακαδημαϊκών και μη. Ή τι σημαίνει πολιτικό θάρρος και τι σημαίνει μπόχα κοτετσιού. Χίλιοι τόσοι καθηγητές Τούρκοι, βάζοντας υπογραφές, ζήτησαν από την κυβέρνηση στην Τουρκία να σταματήσει, αμέσως, ο μισοκηρυγμένος ήδη εμφύλιος πόλεμος που κατασπαράσσει τα σωθικά της χώρας. Αφήνοντας πια βαθιές πληγές και χάσματα. Σαράντα έξι από αυτούς βρίσκονται ήδη στη φυλακή. Διώκονται δηλαδή γιατί είπαν την πολιτική τους άποψη. Μήπως είδατε κάποια κινητοποίηση, που δεν κατάφερα να δω εγώ, Ελλήνων συναδέλφων τους ή ακόμη και κυβερνητικών, ευαίσθητων υποτίθεται, στα κελεύσματα των καιρών, για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να κάνουν έστω ένα κιχ; Ή μήπως οι ευρωπαϊκές αντιδράσεις είναι τόσο εκκωφαντικές, που καλύπτουν όλες τις υπόλοιπες προσπάθειες…

Έχουμε καταλάβει πού οδηγηθήκαμε και σε ποια λούμπα κινδυνεύουμε να πέσουμε για να πνιγούμε, γιατί δεν μας μένει τίποτε άλλο, ε; Μας έχει παρασύρει μια ψιλοσάπια αντίληψη, ακόμη και για την έννοια του διαλέγομαι, και ο καθένας στη φωλιά του νομίζει ότι χτίζει παλάτια.

Εκεί απέναντι, από την παραλία, ξεκινώντας, τον φόβο τον αντιμετωπίζεις από τα πρώτα σου βήματα. Οι πολίτες, μαθημένοι, αντιλαμβάνονται πλήρως την ανάγκη κινήσεων που μπορεί να βελτιώνουν τον συσχετισμό. Και γι’ αυτό δεν συναντάς πουθενά αυτή την απολυτότητα που μας έχει τσακίσει εμάς και μας έχει βουλώσει τ’ αυτιά στο να ακούς τον άλλον, το δε χειρότερο, ότι «το δος μοι τούτον τον ξένο», φάλτσα, άκαιρα και παράταιρα προσπαθείς να το ψελλίσεις κυρίως γιατί ξέχασες και το νόημα και το περιεχόμενό του.