Τρία χρόνια στην Πόλη

Γράφω αυτές τις πρώτες γραμμές ενώ είμαι στη Λουκέρνη και βρίσκομαι στο ξενοδοχείο μου μετά από μία γεμάτη ημέρα σε ένα συνέδριο με τον επίκαιρο, για την εποχή μας, τίτλο «Exile and Emigration in Music Culture». Η ζωή μου αυτά τα τρία χρόνια που ζω στην Πόλη άλλαξε αναπόφευκτα. Τα νέα μου καθήκοντα επιβάλλουν διδασκαλία, ταξίδια, γράψιμο, συνέδρια, διοίκηση και πολλά άλλα. Επίσης, επιβάλλουν —όπως τουλάχιστον το βλέπω εγώ— εξωστρέφεια και δικαιοσύνη ώστε να μην αδικείς κανέναν από τους φοιτητές σου και να τους δίνεις ευκαιρίες να μάθουν. Όλα τα παραπάνω σημαίνουν πολλές ώρες ευχάριστης δουλειάς.

Η Πόλη και η Τουρκία αυτά τα τρία χρόνια έχει αλλάξει πολύ, δυστυχώς προς το χειρότερο σε επίπεδο κοινωνίας. Δυνάμεις μεγαλοϊδεατισμού έχουν επιβάλει για τα καλά τις τρελές απόψεις τους, και αυτό θα επιφέρει σύντομα κατακλυσμιαίες μεταβολές στη χώρα. Τουλάχιστον αυτό προβλέπω εγώ. Ελπίζω να μη συμβεί. Συνεχίζω το γράψιμο αύριο, καθώς πρέπει να ετοιμάσω την παρουσίασή μου.

Τελικά το αύριο έγινε μεθαύριο και συνεχίζω από εκεί που σταμάτησα, αυτή τη φορά από την Αθήνα, στην οποία θα μείνω δύο ημέρες για να δω φίλους και συγγενείς. Αν έλεγα ότι δεν μου λείπει η Αθήνα, θα έλεγα ψέματα. Είναι η πόλη μου και την αγαπώ, έχω μεγαλώσει εδώ και κάθε φορά που βρίσκομαι ξανά στο περιβάλλον της είναι σαν να συνεχίζω από το σημείο που σταμάτησα.

Όταν έφυγα από την Αθήνα για την Πόλη, δεν είχα πάρει μια εύκολη απόφαση. Άφηνα πίσω πολλά, πάρα πολλά, ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν, οικογένεια με ηλικιωμένους που κάποιες φορές χρειάζονται τη φροντίδα των άλλων, χίλια δυο — αλλά αισθανόμουν ότι πλέον δεν με χωράει ο τόπος. Η δουλειά είναι ένα μεγάλο μέρος της πραγματικότητάς μας, κι όταν αυτή πλέον δεν σε ικανοποιεί ή όταν πιστεύεις πως οι αλλαγές που θες να δεις να πραγματοποιούνται δεν γίνονται, και δεν θα τις δεις, τότε πρέπει να δεις τι θα κάνεις κι εσύ για τον εαυτό σου. Άφησα λοιπόν την Αθήνα για την Πόλη. Η αλήθεια είναι ότι η προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα ήταν αρκετά εύκολη, αν και τα γραφειοκρατικά προβλήματα που αντιμετώπισα στην αρχή της παραμονής μου εκεί θα ήταν αρκετά για να κάνουν πολλούς να το ξανασκεφτούν. Αλλά είμαι πεισματάρης από τη φύση μου και δύσκολα με πτοούν τέτοιου είδους δυσκολίες. Πάλι δεν θα προλάβω να το τελειώσω σήμερα το κομμάτι και ποιος ακούει τον αρχισυντάκτη… συνεχίζω αύριο.

Τελικά συνεχίζω τρεις ημέρες μετά κι ενώ πλέον βρίσκομαι στην Πόλη και στο γραφείο μου, περιμένοντας τον επόμενο φοιτητή που θα έρθει να συζητήσουμε για την επιλογή μαθημάτων του. Όλα αυτά τα τρία χρόνια που βρίσκομαι εδώ και εργάζομαι στο πανεπιστήμιο θα έρθει πάντα κάποιος φοιτητής με μεγαλύτερο θάρρος από τους άλλους και θα με ρωτήσει γιατί βρίσκομαι στην Τουρκία, ενώ εκείνοι θέλουν να φύγουν όσο πιο μακριά γίνεται. Την πρώτη φορά που μου έκαναν αυτή την ερώτηση ξαφνιάστηκα, αλλά η απάντησή μου ήταν ειλικρινής: εγώ μπορώ να φύγω όποτε θέλω, έχω αυτή την ελευθερία, κι όσο με ικανοποιεί η Πόλη και η ζωή μου εδώ, τόσο θα μένω, μέχρι να μου δοθεί μία άλλη, καλύτερη ή πιο ενδιαφέρουσα, ευκαιρία για να πάω αλλού. Το «αλλού» συμπεριλαμβάνει πολλά μέρη, ακόμη και την Ελλάδα αν οι συνθήκες είναι πρόσφορες.

Έρχεται ο φοιτητής μου, οπότε ο επίλογος του άρθρου θα γραφτεί αργότερα.

Τρεις ημέρες μετά (συγγνώμη, Κυριάκο!) τελειώνω το κείμενο, κι ενώ έχω στο μεταξύ γράψει μία πρόταση για ένα κεφάλαιο βιβλίου, έχω στείλει ένα κείμενο για δημοσίευση που δεν έπαιρνε άλλη αναβολή, και έχω ετοιμάσει και μία πρόταση για μία ομάδα εργασίας συν μία πρόταση για ένα συνέδριο.

Η Πόλη λοιπόν είναι για πολλούς εκείνο το μαγικό μέρος που νομίζουν ότι βιώνουν όταν έρχονται εδώ με τα τουριστικά γκρουπ. Η Πόλη είναι δύσκολο μέρος για να ζεις, έχει κίνηση, πολυκοσμία, κούραση, έχει όμως και χάρες πολλές. Ανάμεσα σε αυτές τις χάρες προσμετρώ, προσωπικά, και την ικανοποίηση που λαμβάνω από τη δουλειά μου, μια δουλειά που μέσα σε λίγες μέρες, όσο παίδευα αυτό το κείμενο δηλαδή, με πήγε από τη Λουκέρνη στην Αθήνα και μετά πίσω στην Πόλη — και έπεται συνέχεια. Μια δουλειά που με φέρνει σε επαφή με νέους ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν κάτι καλό για τον εαυτό τους και βλέπουν σε μένα εκείνον που μπορεί να τους βοηθήσει. Κάνω ό,τι μπορώ και προσπαθώ να απολαμβάνω κάθε στιγμή. Πάντα έρχεται όμως η ώρα της αποτίμησης, κι όταν η αποτίμηση, με βάση τις ευκαιρίες που θα έχεις την κάθε δεδομένη στιγμή αλλά και τις προσωπικές σου συνθήκες, θα είναι αρνητική, τότε θα πρέπει να δεις τι θα κάνεις και πώς θα το αλλάξεις αυτό. Η αποτίμηση και οι συνισταμένες της σου λένε προς τα πού να κινηθείς και πού να πας, με την προϋπόθεση να μην εφησυχάζεις.

Δεν το βλέπω να εφησυχάζω έτσι κι αλλιώς.