Το αυτοκίνητο

Η σχέση του επαγγελματία οδηγού με το αυτοκίνητό του είναι πολύ ιδιαίτερη και σαφώς πιο περίπλοκη από εκείνη ενός «απλού» οδηγού, ή κάποιου που του αρέσουν τα αυτοκίνητα και η οδήγηση. Περνώντας, προσωπικά, τόσες ώρες της ημέρας σε αυτό, για μένα αποκτά διαφορετικό χαρακτήρα ανάλογα με την περίσταση: είναι το γραφείο μου όταν πρέπει να σταματήσω δεξιά και να απαντήσω σε κάποιο μέιλ, είναι η κουζίνα μου σε διαλείμματα για ένα γρήγορο μεσημεριανό γεύμα, είναι η πολυθρόνα μου όταν διαβάζω μερικές σελίδες από το βιβλίο μου περιμένοντας κάποιον επιβάτη, είναι το σαλόνι μου όταν μου κάνουν συντροφιά φίλοι σε κάποια ανάπαυλα, είναι το κρεβάτι μου όταν με νικάει η κούραση του δρόμου. Γιατί συμβαίνει και αυτό.

Το καμαρώνω ευχαριστημένη όταν λαμποκοπά πεντακάθαρο και νευριάζω όταν οι βροχή και τα βρόμικα νερά που λιμνάζουν στις αμέτρητες λακκούβες της πόλης το κάνουν από κίτρινο μουσταρδί. Θυμώνω με τον κάθε λογής άπλυτο ή απρόσεκτο επιβάτη που θα μπει μέσα και θα χαλάσει την τάξη του και την ωραία του μυρωδιά. Η κάθε του φθορά, κάθε σημάδι, μικρό ή μεγάλο, που αποκτά από τον πόλεμο στους δρόμους της πόλης, είναι σαν τραυματισμός — στο σώμα μου.

Το πιο δύσκολο είναι όταν νοσεί, όταν προκύπτει δηλαδή κάποιο σοβαρό τεχνικό πρόβλημα. Τότε τα πράγματα γίνονται πραγματικά δυσάρεστα. Το εργαλείο της δουλειάς ακινητοποιείται, τα έσοδα μηδενίζονται και τα έξοδα αυξάνονται κατακόρυφα. Κάθε φορά που κάποιος ήχος ή μια αίσθηση στην οδήγηση αλλάζει, ξέρω ότι έχει έρθει η ώρα να αντιμετωπίσω το ζήτημα συνεργείο.

Στο συνεργείο, στην περίπτωσή μου τουλάχιστον, δεν φτάνει η σκασίλα και το άγχος για το κόστος της ζημιάς και τον χρόνο που θα πρέπει το αυτοκίνητο να παραμείνει εκτός δρόμου, έχω να τα βγάλω πέρα και με τους τεχνικούς. Η πρώτη φορά που βρέθηκα σε συνεργείο ήταν χαρακτηριστική: είναι προφανώς ο πλέον ανδροκρατούμενος χώρος, στον οποίο φτάνω εγώ με τα τακουνάκια μου και ζητώ να μιλήσω με κάποιον τεχνικό.

«Καλημέρα σας, από χτες ακούω κάποιο θόρυβο που δεν μου αρέσει και θα ήθελα να δείτε τι συμβαίνει».

«Μόνη σου το έχεις το ταξί ή με τον άντρα σου;»

«Το καθεστώς ιδιοκτησίας επηρεάζει τη διάγνωση; Για να ξέρω δηλαδή».

«Όχι, βρε κορίτσι, αλλά νά, μήπως ερχόταν κάποιος που ξέρει, που θα καταλάβει».

«Κι εμένα άμα μου εξηγήσετε θα καταλάβω».

Είναι βέβαιο πως ποτέ ξανά τεχνικός δεν αντιπάθησε οδηγό ταξί και οδηγός ταξί τεχνικό όσο εγώ εκείνο τον κύριο — κι αυτός εμένα. Παρ’ όλα αυτά, μετά από αρκετές μπηχτές και πλήθος αγενών σχολίων, η άκρη βρέθηκε, το αυτοκίνητο επέστρεψε στον δρόμο… αλλά εγώ δεν επέστρεψα πότε ξανά στο συγκεκριμένο συνεργείο.

Ο τεχνικός στον οποίο απευθύνθηκα την επόμενη φορά που παρουσιάστηκε κάποιο πρόβλημα ήταν σαφώς πιο συνεργάσιμος. Για εκείνον ήμουν απλώς ένας οδηγός που είχε απορίες και αγωνιούσε για το εργαλείο της δουλειάς του. Μου εξήγησε ένα σωρό πράγματα, μου έδειξε εξαρτήματα και σημεία της μηχανής, αφιέρωσε χρόνο να απαντήσει σε κάθε μου απορία. Όταν η βλάβη αποκαταστάθηκε και πήγα να το παραλάβω, κάναμε μια βόλτα μαζί για να διαπιστώσω ότι όλα είναι εντάξει.

«Ο τρόπος που οδηγείς και η εικόνα του αυτοκινήτου σου δείχνουν ότι το πονάς, ότι σε νοιάζει. Έτσι να κάνεις. Είναι ο συνεργάτης σου. Ό,τι παράξενο ακούς ή νιώθεις, θα με παίρνεις τηλέφωνο. Εντάξει;»

Εντάξει.

Τον άφησα να περιποιηθεί άλλα πονεμένα οχήματα, πήρα τον συνεργάτη μου και ξαναβγήκαμε στους δρόμους.