Στο Πειθαρχικό

Λεωνίδας Αντωνόπουλος, δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ:

Επειδή πολλοί θα απορήσουν, μετά τον σοσιαλμιντιακό —και όχι μόνο— θόρυβο, αρχίζω από το τέλος: Ποιες κυρώσεις θα υποστούν οι δημοσιογράφοι ή τα Μέσα στα οποία εργάζονται μετά τις ποινές; Απάντηση: Καμία. Δεν θα υποστεί το παραμικρό, κανείς. Ούτε περιορισμό στην άσκηση του επαγγέλματος, ούτε απόσυρση από την οθόνη, ούτε μείωση στις αποδοχές, ούτε καν αποκλεισμό από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που είναι (ήταν;) και το βασικό κίνητρο να γίνει κανείς μέλος της ΕΣΗΕΑ. Ακούγεται εξωφρενικό, αλλά όλο αυτό το αναχρονιστικό θεατρικό δράμα που ονομάζεται «Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ» δεν προστατεύει κανέναν από τίποτα. Δηλαδή την κοινή γνώμη από την παραπληροφόρηση. Στην ψηφιακή εποχή, είναι γελοίο να νομίσει κανείς ότι μπορεί να ελέγξει την παραπληροφόρηση πατάσσοντας την άποψη. Ειδικά όταν κυκλοφορούν έντυπα με πολεμοχαρείς «προφητείες» ή «επιστημονικές αποκαλύψεις» για «αρχαίους Έλληνες που ανακάλυψαν το Περού το 1500 π.Χ.». Όποιος θεωρεί ότι οργανώθηκε εσκεμμένη παραπλάνηση της κοινής γνώμης, υπάρχουν τα αστικά δικαστήρια για να καταφύγει αυτός που πιστεύει ότι εξαπατήθηκε ή υπέστη οποιαδήποτε ηθική ή υλική ζημιά. Και τότε γιατί χρειάζεται το Πειθαρχικό Συμβούλιο και τι νόημα έχουν οι ποινές «διαγραφής» σε ένα σωματείο που δεν εκδίδει κάποια άδεια άσκησης επαγγέλματος; Μα, για τις σκηνικές ανάγκες συνδικαλιστών ή/και εκκολαπτόμενων πολιτικών στο θέατρο εξουσίας και ελέγχου που παίζουν μέσα από τη δημόσια διαπόμπευση άλλων δημοσιογράφων. Και για το εντυπωσιακό εφέ της υπηρεσίας προς την εξουσία, όταν χρειάζεται. Ειδικά αυτό το εφέ πάντα ξεσηκώνει ένα πρόθυμο τμήμα του ακροατηρίου που ξεσπάει σε χειροκροτήματα και ιαχές: «Αλήτες-Ρουφιάνοι-Δημοσιογράφοι». Με την υπογραφή της ΕΣΗΕΑ.

Νίκος Βατόπουλος («Καθημερινή»):

Η ΕΣΗΕΑ, ακυρώνοντας τον σκοπό ύπαρξής της, έχει προ πολλού διολισθήσει σε μία λίμπο κατάσταση μεσοβέζικου τραμπουκισμού. Η σημερινή απεργία της, "υποχρεωτική" και κόντρα σε κάθε λογική, συμπίπτει με το μεγάλο της φάουλ να ποινικοποιήσει τον επαγγελματισμό άξιων συναδέλφων. Το προχωρημένο στάδιο της αυτογελοιοποίησης εγκολπώνει πλέον θεσμικά την εγγενή ροπή προς τον ολοκληρωτισμό. Όταν επιτύχει τη μία φωνή, τη μία γνώμη και την ακυρωμένη σκέψη, η ΕΣΗΕΑ μπορεί να αυτοπυρποληθεί. Αισθάνομαι απλώς αηδία.

Ξένια Κουναλάκη («Καθημερινή»):

Ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς είναι η ΕΣΗΕΑ. Members-only κλαμπ, στο οποίο τρως πόρτα αν δουλεύεις, π.χ., σε ηλεκτρονικό μέσο; Συνδικαλιστικό όργανο που ποινικοποιεί το δικαίωμα στην εργασία κι αν τύχει και σπάσεις απεργία σε διαγράφει; Μηχανισμός λογοκρισίας, που αν το όνομά σου τελειώνει σε -σάλτε, δουλεύεις στον νεοφιλελέ ΣΚΑΪ και ήσουν υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα δεν έχεις θέση στις τάξεις του, αλλά αν πάλι είχες θητεία στην ΕΡΤ-open και είσαι υπέρ του ΟΧΙ, γίνεσαι επίτιμο στέλεχος και μπορεί να γίνεις μέχρι και ευρωβουλευτής; Όλα αυτά τα δεκαπέντε χρόνια που είμαι μέλος της, νιώθω πιο ξένη και απορημένη για το περιεχόμενο και την αποστολή της. Ευτυχώς σήμερα βρεθήκαμε όμως και πάλι κάτω από τη σκεπή της. Απεργούμε υποχρεωτικά, καταφέροντας αποφασιστικό πλήγμα στα αφεντικά μας που μας πίνουν το αίμα: περικόπτοντας εθελοντικά το μισθό μας και στερώντας από το κοινό τους υπέροχους εαυτούς μας.

Μιχάλης Μητσός («Τα Νέα»):

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν η κατάπληξη: Καλά, έφτασαν σε αυτό το σημείο; Η δεύτερη ήταν ο θυμός. Θυμήθηκα εικόνες από τη φορά που είχα πάει να καταθέσω υπέρ ενός άλλου συναδέλφου που ήθελαν να διαγράψουν ούτε θυμάμαι για ποιον λόγο, θυμήθηκα πρόσωπα, θυμήθηκα τον τρόπο που σκέφτονταν αυτοί οι άνθρωποι, τις ερωτήσεις που μου έκαναν, τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονταν τον απεριόριστο χρόνο τους, και θύμωσα που έχουμε νομιμοποιήσει με την ψήφο μας, ή με τη μη ψήφο μας, αυτό το διαρκές σκάνδαλο. Και ύστερα ήρθε η τρίτη αντίδραση, που ίσως τελικά να είναι η πιο ενδεδειγμένη, η πιο χρήσιμη, η πιο υγιής: το γέλιο. Ίσως δηλαδή οι αντιδράσεις του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Κυριάκου Μητσοτάκη να είναι υπερβολικές, όπως και τα οργισμένα μας άρθρα. Η δημοκρατία μας κινδυνεύει από πολλά, αλλά όχι από τις αποφάσεις κάτι απίστευτων τύπων που ζηλεύουν τη δόξα του Όρμπαν ή του Ερντογάν. Πέντε λεπτά δημοσιότητας διεκδικούν απελπισμένα κι αυτοί. Αυτή τη φορά τα εξασφάλισαν διά της γελοιοποιήσεώς τους. Την επόμενη, μπορούμε απλώς να τους αγνοήσουμε.   

Τζίνα Μοσχολιού (Αθήνα 984): Το εκλεγμένο πειθαρχικό όργανο της ΕΣΗΕΑ έχει προφανώς εμπεδώσει το γνωστό κλισέ, ότι η ιστορία γράφεται από τους νικητές. Επέλεξε λοιπόν να τιμωρήσει συναδέλφους που τάχθηκαν υπέρ μιας μόνο πλευράς, της ηττημένης, αυτής του ΝΑΙ, στο περσινό δημοψήφισμα. Προσοχή: τους τιμώρησε για την προσωπική τους στάση (οκέι, στην πιο αποκαλυπτική για τις διαθέσεις τους περίπτωση, τιμώρησαν και κάποιον για την… προσωπική στάση αυτού στον όποιο κάνει αρχισυνταξία). Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε ότι δεν δικαιούται να τους τιμωρήσει για τυχόν παραβιάσεις της νομοθεσίας περί προβολής κομμάτων, δεν μπορεί το σωματείο να υποκαθιστά το ΕΣΡ δηλαδή, και, βεβαίως, δεν επέδειξε ανάλογη τιμωρητική διάθεση προς συναδέλφους τους που στήριξαν το ΟΧΙ με την ίδια θέρμη και επιχειρήματα που διαψεύστηκαν από την ίδια τη ζωή (κάτι που θα ήταν εξίσου απαράδεκτο). Αξιοσημείωτο είναι πάντως ότι η απόφαση ελήφθη την προηγουμένη της συμμετοχής του κλάδου σε μια ακόμη απεργία εναντίον των κυβερνητικών μέτρων που θα επέβαλλαν στον λαό μας οι συμφωνίες που καταψήφισε με το ΟΧΙ, το γενναίο ΟΧΙ που είπε ενάντια στις σειρήνες σαν τους διαγραφέντες. Βλέπετε, μιας και τα λέγαμε για τους νικητές, καμιά φορά και οι νίκες και οι χαρές είναι προσωρινές. Και τότε αρχίζουν τα νεύρα — που είναι, ως γνωστόν, κακός σύμβουλος.