Διώχνοντας το άλγος στην «ανάλγητη» Αγγλία

Ήταν 4 Δεκεμβρίου του 2014 όταν ορκιζόμουν στην Αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ ως Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Μηχανικός Υπολογιστών. Θυμάμαι γύρω μου χαμόγελα και πανηγύρια από όλους τους συμφοιτητές μου και τους συγγενείς τους. Χαμογελούσα κι εγώ όταν έρχονταν οι φωτογράφοι να με απαθανατίσουν, κρατώντας στο ένα χέρι το δίπλωμα και στο άλλο την ανθοδέσμη. Αλλά το χαμόγελό μου δεν ήταν πηγαίο. Ήταν από εκείνα τα πλαστά, τα μηχανικά. Το μαρτυρούν άλλωστε και οι φωτογραφίες. Ήμουν βαθύτατα προβληματισμένος για το τι μέλλει γενέσθαι. Όχι βέβαια γιατί δεν είχα κατά νου τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου, αλλά γιατί τα θέλω μου έρχονταν σε σύγκρουση με τη= θλιβερή, αποπνικτική, ελληνική πραγματικότητα.

Οι μήνες κυλούσαν και η κατάσταση στην χώρα, αντί να εμφανίζει σημάδια βελτίωσης ή έστω σταθεροποίησης, ολοταχώς επιδεινωνόταν. Ποτέ μου μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί να φύγω στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα ήταν όλοι όσοι αγαπούσα. Είχα αρχίσει όμως πια να αντικρίζω από πιο κοντά την πραγματικότητα· να βιώνω τις συμπεριφορές χαμερπών τύπων που πάλευαν με νύχια και με δόντια να μη με αφήσουν να κάνω αυτό που πραγματικά ήθελα: να δημιουργώ· να βιώνω θέλοντας και μη τα συμπλέγματα πάμπολλων καθιζημάτων της κοινωνίας, που βρίσκονται σε νευραλγικές θέσεις της και απομυζούν ό,τι ζωντανό κύτταρο έχει μείνει στο χιλιοταλαιπωρημένο κορμί της πατρίδας μου. Ύστερα από πάμπολλες νύχτες αϋπνίας και προβληματισμού, ύστερα από πολλή περισυλλογή, το είχα πάρει απόφαση: θα μετανάστευα στην «ανάλγητη, νεοφιλελεύθερη» (όπως πολλοί παλαιοί συμφοιτητές μου την αποκαλούν) Αγγλία για να συνεχίσω τις σπουδές μου.

Έφτασα λοιπόν στην Αγγλία, και συγκεκριμένα στο Λονδίνο, τον περασμένο Σεπτέμβριο. Από τότε στη ζωή μου έχουν συμβεί πολλές αλλαγές. Καταρχάς, απαγκιστρώθηκα από την παρουσία των λογής μανδαρίνων. Έπαψα να διαβάζω με μανία την ελληνική ειδησεογραφία και άρχισα να ασχολούμαι σχεδόν αποκλειστικά με αυτό που αληθινά αγαπώ: την επιστήμη μου. Γνώρισα πολύ αξιόλογους συμφοιτητές, κύρια έγνοια των οποίων είναι η επιστήμη τους και όχι η κατάληψη. Βίωσα και βιώνω από κοντά πώς το δικαίωμα στη διαφορετικότητα, ο πλουραλισμός, δίνει ώθηση σε μια οικονομία και γενικότερα σε μια κοινωνία. Πώς η συναναστροφή με ανθρώπους από πολλούς και διαφορετικούς πολιτισμούς σού παρέχει σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων και σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να ζεις σε ένα κράτος οργανωμένο, ένα κράτος που λειτουργεί απρόσκοπτα, ανεξαρτήτως κυβερνητικού σχηματισμού.

Ας μη γελιόμαστε βέβαια: η ζωή στο Λονδίνο δεν είναι παραμυθένια. Όπως και πουθενά στον κόσμο. Ούτε όλα λειτουργούν ιδανικά εδώ. Η καθημερινότητα είναι δύσκολη. Ιδιαίτερα αν είσαι μόνος και όλοι όσοι αγαπάς έχουν μείνει πίσω. Όμως, στο τέλος της ημέρας, γνωρίζεις ότι βρίσκεσαι σε μια κοινωνία στην οποία λειτουργεί σε πολύ μεγάλο βαθμό ικανοποιητικά το κράτος και οι θεσμοί που το διέπουν. Γνωρίζεις ότι η προσπάθειά σου θα ανταμειφθεί και ότι η συνεισφορά σου θα αναγνωριστεί και δεν θα λοιδορηθεί, δεν θα ποδοπατηθεί. Αισθάνεσαι ελεύθερος να πράξεις ανεμπόδιστα αυτό που αγαπάς.

Εδώ είμαστε λοιπόν. Κι από εδώ θα τα λέμε.

ΥΓ: Αφιερωμένο στους συμφοιτητές και λογής γνωστούς που χλεύαζαν και συνεχίζουν να χλευάζουν τον «νεοφιλελευθερισμό» της Αγγλίας και, αφού κατάντησαν τη χώρα όπως την κατάντησαν, τελικά κατέληξαν εδώ, δρέποντας τους καρπούς του συστήματος που τάχα αντιμάχονται. Αλλά αυτή είναι η μαγεία της ελευθερίας και γι’ αυτό στο τέλος θα νικήσει: δεν κάνει διακρίσεις και έχει ανοιχτές τις αγκάλες της για όλους.