κινηματογράφος

Μετά από δύο βήματα μπρος, ένα μικρό πισωγύρισμα για τον Γιώργο Λάνθιμο.

Ένα τελετουργικό που αποτυπώνεται στυλιζαρισμένα και επίμονα — και κάτι περισσότερο από αυτό που νομίζεις ότι είναι.

Για την ταινία «Adieu au Langage» του Ζαν Λικ Γκοντάρ.

Μια νιτσεϊκών αποχρώσεων κατάβαση στην εφηβική ηλικία: ωμή, επώδυνη και σκοτεινή.

Ένας κόσμος γεμάτος θόρυβο, αεικίνητος, εύθραυστος και μουσικός.

Το καλύτερο φιλμ που είδαμε στης Νύχτες Πρεμιέρας: μια ποιητική τραγωδία και ένας σιωπηλά εκκωφαντικός εικαστικός θρίαμβος χωρίς περιττά αισθητικά εργαλεία.

Ένας ασφυκτικός, αγέλαστος, ιεροεξεταστικός κόσμος καταδικασμένων που ταπεινώνονται παραδειγματικά: ένα κήρυγμα.

Ένα μικρό προγραμματικό μανιφέστο από έναν απαιτητικό θεατή, από έναν θεωρητικό του κινηματογράφου, και από κάποιον που ζει (και) για το σινεμά.