Ειρήνη Αγαπηδάκη

Ωσεί παρούσες μητέρες, άψυχες φιγούρες, παιδιά που τις μιμούνται και η γονεϊκή διάσταση της πολιτικής εξουσίας. 

Υποσχόμαστε φωναχτά —και σπάνια εκπληρώνουμε όσα υποσχόμαστε—, αλλά δεσμευόμαστε μέσα σε σιωπή.

Οι πολίτες έχουν ευθύνη —και γνώση— για την επικράτηση του λαϊκισμού, γι’ αυτό και μπορούν να αποτελέσουν μέρος της λύσης.

Για τα χέρια, που ανιχνεύουν —σαν τους κάλυκες της γλώσσας— τη γεύση της ζωής.

Αρκεί μια ευκαιρία από τον κατάλληλο άνθρωπο, την κατάλληλη στιγμή, για να διαψευστεί το πεπρωμένο.

Όταν η καταστροφή μένει χωρίς διαχείριση, τα πάντα μπορούν να συμβούν.

Οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπων δεν είναι ποιοτικές: είναι ποσοτικές. 

Η διαδικασία ανάπτυξης και λειτουργίας του νέου «πολιτικού υποκειμένου» σκοντάφτει στον ευνουχισμό και τη ναρκισσιστική φιλαυτία.

Θεσμοί, νόμος, και ένας αγώνας —για το κράτος δικαίου και τη Δημοκρατία— που πρέπει να δοθεί.

Η αυτοκαταστροφική αναστολή της επιθυμίας και η συμφιλίωση με το λάθος (που μπορεί να ανοίξει την πόρτα της).