Sex and the city: γυναικείας φιλίας εγκώμιο

Όταν ξύπνησα σήμερα το πρωί, μίλησα με τη Β1 στο τηλέφωνο. Είχε μόλις φτάσει στο ηφαιστειογενές νησί της και μου περιέγραφε την εξής σκηνή: «Δεν είχε καλά-καλά ξημερώσει και μόλις βγήκα έξω από το σπηλάδι οι δεκαπέντε κότες και τα κοκόρια μου άρχισαν να τρέχουν καταπάνω μου για να με υποδεχτούν. Συνειδητοποιείς τη συγκίνηση;» Ναι, τη συνειδητοποιώ, γιατί η Β1 έχει έναν μαγικό τρόπο να μου περιγράφει τις πιο αδιανόητες  βουκολικές σκηνές με τόσο πάθος και ζωντάνια, που είναι σαν να είμαι εκεί — εγώ, που όνειρό μου είναι ένα ζήσω σε μια mega-city της Ανατολής, ταυτίζομαι με τις εικόνες της φίλης μου. 

Νομίζω ότι ένας από τους λόγους που αγαπώ τις φίλες μου είναι αυτό το αμοιβαίο empathy, πώς μπαίνουμε η μια στη θέση της άλλης και φροντίζουμε να είμαστε χαρούμενες, να μην πληγωθούμε, να μην ακούσουμε σκληρές αλήθειες, να πούμε τα δυσάρεστα κομψά, τρυφερά, χωρίς βία. Μετά τη Β1 βρέθηκα με τη Μ. Μιλήσαμε λίγο για γκόμενους, δεν το αρνούμαι, αλλά κατά βάση για τα βασανιστικά υπαρξιακά μας, για τις παιδικές μας ηλικίες και τις σχέσεις με τους γονείς, εκλαϊκευτική ψυχανάλυση, ένας καφές —μια φουλ συνεδρία—, δυο ζωές που συγκλίνουν και μετά ξανααποκλίνουν πάλι, αλλά ένα κοινό μέτωπο, μια συνωμοσία, ένα χιούμορ. 

Τα πίνουμε μαζί με την Α1, συνήθως Παρασκευή βράδυ, μιλάμε για τον Σύριζα και τις ταινίες που μας αρέσουν, εγώ δεν βλέπω μπλοκμπάστερς κι όλο προσπαθεί να με πείσει ότι κάτι χάνω και μάλλον με θεωρεί λίγο ψώνιο ότι επιμένω στα ουκρανικά με τους κωφάλαλους. Καμιά φορά μαλώνουμε λίγο, αλλά ευτυχώς πάντα υπάρχει συγχώρεση στις γυναικείες φιλίες, είναι ό,τι πιο χριστιανικό έχω συναντήσει. Ξαφνικά ένα μήνυμα («Θα πάμε για μπάνιο την Κυριακή;»), κι είναι όλα καλά, δεν τρέχει κάτι, το τραύμα ήταν πολύ επιφανειακό μπροστά στην κοινή οδύνη της καθημερινότητας. Πρέπει να μείνουμε ενωμένες, να ενώσουμε τα αίματά μας, σαν τον Τομ Σόγιερ με τον Χοκ Φιν. Μια γροθιά, αλητεία φορέβερ. Bffe και στα εβδομήντα. 

Με την Α2 δεν βλεπόμαστε συχνά, αλλά είναι σαν να τη διαβάζω. Ξέρω από αυτά που ποστάρει στο Φέισμπουκ αν είναι χαρούμενη ή λυπημένη, ερωτευμένη ή βαρεμένη, αν θέλει να με δει ή όχι. Μπορεί να μου μιλήσει απότομα και να με πιάσει το παράπονο, αλλά ξέρω ότι είναι υπερπροστατευτική και αν τολμήσει να με πειράξει κανείς μπορεί να τον φάει ζωντανό. Είμαστε φίλες από εφτά χρονών άλλωστε. Της στέλνω μηνύματα στις 4 το πρωί και ξέρω ότι στις 7 θα βρω πάντα το ίδιο —ανακουφιστικό— μήνυμα, που θα διασκεδάσει όλες τις φοβίες μου: «Είσαι τρελή. Πήγαινε επιτέλους σε έναν Ψυ». 

Για Ψυ και βιβλία μιλάμε στο τσατ με τη Β2, που είναι σαν μικρή μου αδερφή (ψυχή) και με φωνάζει «σις». Διαβάζαμε ταυτόχρονα την «Ελευθερία» του Φράνζεν, μετά μου μίλησε για την Ντόνα Ταρτ και πρόσφατα της μίλησα για τον Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ. Μας αρέσουν οι Belle and Sebastian, τα αγγλόφωνα βιβλιοπωλεία στο Παρίσι και τη Σαντορίνη, τα ερωτικά πάθη (αν κι εκείνη είναι λίγο πιο προσγειωμένη και με κοροϊδεύει γλυκά που είμαι τόσο drama queen).  

Η Δ. είναι η φίλη μου η σουρεαλίστρια, με την οποία βλέπουμε μαζί «νεκρούς ανθρώπους». Γελάμε αντί να κλαίμε, γιατί η πρόκληση είναι να είσαι χαρούμενος όταν είσαι εκ γενετής μελαγχολικός. Κάθε τόσο κάνουμε φοβερές εξτραβαγκάντσες για να ξορκίσουμε τη μιζέρια της Κρίσης και μετά μαζεύουμε ξεχασμένα κέρματα από παλιές τσάντες για να επιβιώσουμε. 

Η Ει είναι η καλύτερή μου φίλη, είναι εκείνη την οποία περιέγραψα στην έκθεση με θέμα «Η καλύτερή μου φίλη» στη δευτέρα δημοτικού, λείπει μεν, αλλά είναι εδώ πάντα, δίπλα, φύλακας-άγγελος και δικός μου και της κόρης μου. Το ίδιο και η Ερ., που είναι για μένα το μικρό αναμαλλιασμένο εφηβάκι, που ξυπνάει και ουρλιάζει από αγανάκτηση που δεν τη θέλει ο Γ. κι ας έχει γίνει πλέον σοβαρή μαμά, εργαζόμενη.  Η εικόνα από την κοινή μας ζωή δύσκολα σβήνεται. 

Έχω άλλη μια ντουζίνα φίλες, όχι φιστικοβούτυρο, αληθινές φίλες, απλώς δεν τις βλέπω συχνά κι ας έχω δεσμό αδιάρρηκτο μαζί τους. Γι’ αυτό την πρώτη φορά που είδα «Sex and the City» έμεινα κάγκελο. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι εκατομμύρια γυναίκες στον κόσμο παρακολουθούν τη σειρά και συγκινούνται από αυτού του είδους τις σαχλές, αφύσικες συζητήσεις, που είναι τόσο ξένες και άσχετες με την πραγματικότητα. Και γελάω όταν ακούω διάφορους να μιλάνε απαξιωτικά για τις γυναικείες φιλίες. 

(Α, επίσης φιλίες μεταξύ ανδρών και γυναικών δεν υπάρχουν. Ξέρω πόσο μπανάλ ακούγεται, αλλά επιμένω. Αυτά. Tomorrow is another day, και θα είμαι πάλι με τις φίλες μου).