Ανασαίνοντας για λίγο

Τα έφεραν έτσι οι περιστάσεις και βρέθηκα, για λίγες ημέρες, στην πόλη όπου σπούδαζα για έξι χρόνια. Το Μάντσεστερ. Σαν να ήταν χθες, ενσωματώθηκα με μεγάλη ευκολία στις μετακινήσεις, τους ανθρώπους, ακόμα και στη «Mancunian» προφορά.

Εκτός από τις δικές μου προσωπικές αναμνήσεις και τις νοσταλγικές εικόνες του παρελθόντος που χόρευαν σχεδόν σε κάθε γωνιά, το Μάντσεστερ δεν διαφοροποιείται ιδιαίτερα από άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Είναι πολυπολιτισμικό, έχει ζωή, έχει αγορά και έχει οργάνωση. Έχει τέχνες που ανθίζουν, και τέσσερα Πανεπιστήμια σε συνεργασία με ιδιωτικούς και δημόσιους οργανισμούς. Έχει ευγενικούς ανθρώπους διαφόρων εθνικοτήτων, αρκετοί από τους οποίους διατηρούν τη γλώσσα και τις παραδόσεις τους. Έχει εκκλησίες που έχουν μετατραπεί σε παμπ, έχει μουσεία, γκαλερί και πολυχώρους.

Έχει και ελευθερία! Ελευθερία στο ντύσιμο, στην έκφραση, στη διαφορετικότητα. Όπως λένε και οι ντόπιοι, «Εδώ είναι το Μάντσεστερ. Και με τις πιτζάμες σου να βγεις, κανείς δεν θα γυρίσει να σε κοιτάξει». Ένα πολύχρωμο μωσαϊκό ανθρώπων με προσωπικό γούστο και στιλ, που απολαμβάνει τον σεβασμό και την ισοτιμία της κοινωνίας. Γραβατωμένοι που πίνουν καφέ παρέα με φρικιά. Υπάλληλοι σε σουπερμάρκετ με μπλε μοϊκάνες. Με καθημερινές δραστηριότητες και χάπενιγνκ σε διάφορες γωνιές της πόλης. Με το Gay Village που ασφυκτιά όλη μέρα και όλη νύχτα από κόσμο στα καφέ και τα μπαράκια.

Δεν είναι όμως το Μάντσεστερ το θέμα μας, αλλά η γενικότερη αίσθηση. Η ελευθερία που προαναφέρθηκε, η συνεχής ανάπτυξη και ο διαρκής εκσυγχρονισμός της πόλης. Η έλλειψη του αισθήματος της επανάπαυσης, κατά κάποιο τρόπο, των ανθρώπων εκεί. Η απουσία της μιζέριας, την οποία πολλοί αναζητούμε μακριά από την ελληνική στασιμότητα και τον συντηρητισμό. Έστω για λίγο.

Η διαμάχη μεταξύ Ευρώπης και Ελλάδας δεν ήταν ποτέ θέμα κόμπλεξ ή ταμπού: ήταν ανέκαθεν θέμα κοινωνικών και οικονομικών ελευθεριών εναντίον εσωστρεφών και συντηρητικών αντιλήψεων.