Η κατάρα του τράγου

Η ομάδα μπέιζμπολ των Σικάγο Καμπς (Chicago Cubs) δεν έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα στις ΗΠΑ από το 1945. Θα μπορούσε η εξήγηση να είναι απλά αθλητική: οι άλλες ομάδες είναι καλύτερες και γι’ αυτό οι Σικάγο Καμπς μένουν τόσα χρόνια μακριά από τον τίτλο. Όμως υπάρχει και μια άλλη εξήγηση. Υπάρχει μια… «κατάρα» που κρατά την ομάδα του Σικάγο χωρίς τίτλο 70 ολόκληρα χρόνια. Και πίσω από αυτή την ιστορία υπάρχει ένας Έλληνας, ο Βασίλης Σιάνης, και ένας τράγος.

Ας πάρουμε όμως την ιστορία από την αρχή.

Ο νεαρός Βασίλης Σιάνης, όπως και χιλιάδες άλλοι συμπατριώτες μας, αφήνει το χωριό του, τον Παλαιόπυργο Αρκαδίας, και ξεκινά τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα για την αναζήτηση καλύτερης τύχης. Μεταναστεύει στο Σικάγο, δουλεύει σκληρά και το 1934 καταφέρνει να κάνει το αμερικάνικο όνειρο πραγματικότητα. Με 205 δολάρια αγοράζει το εστιατόριο Lincoln Tavern, το μετονομάζει σε Billy Goat Tavern, και πολύ σύντομα το νέο μαγαζί γίνεται αντικείμενο συζήτησης, με πελάτες την αφρόκρεμα της Πόλης των Ανέμων. Μασκότ του καταστήματος ήταν ο Μέρφι, ένας συμπαθής τράγος, τον οποίο ο ιδιοκτήτης του είχε σώσει από βέβαιο θάνατο, όταν είχε τραυματιστεί σοβαρά, πέφτοντας από το φορτηγό που τον μετέφερε.

Τα χρόνια περνούν. Ο Βασίλης γίνεται Γουίλιαμ και είναι ένας αξιοσέβαστος πολίτης του Σικάγου, οπαδός του Δημοκρατικού Κόμματος (το 1944, κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στο Σικάγο, κρέμασε μια ταμπέλα στο μαγαζί του που έγραφε: «Απαγορεύεται η είσοδος σε Ρεπουμπλικάνους») και της ομάδας των Σικάγο Καμπς. Είχε δικό του θεωρείο στο Ρίνγκλεϊ Φιλντ — αλλά είχε και μια μεγάλη παραξενιά: συνήθιζε να πηγαίνει στο γήπεδο μαζί με τον αγαπημένο του τράγο, τον Μέρφι. Η παραξενιά του αυτή είχε γίνει αποδεκτή από τους φιλάθλους των Καμπς, που θεωρούσαν τον Μέρφι το γούρι της ομάδας. Μάλιστα, πριν από τα εντός έδρας παιχνίδια των Καμπς, ο Μέρφι έκανε τον γύρο του γηπέδου με τον κύριό του, γνωρίζοντας κάθε φορά την αποθέωση.

Ο Οκτώβριος του 1945 ήταν σημαντικός για τους Καμπς. Είχαν φτάσει για 16η φορά σε τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Μπέιζμπολ, όπως ονομάζουν οι Αμερικανοί το εθνικό τους πρωτάθλημα, και, με αντιπάλους τους Ντιτρόιτ Τάιγκερς (Detroit Tigers), διεκδικούσαν τον τρίτο τους τίτλο σε μία σειρά επτά αγώνων. Όλα πήγαιναν καλά μέχρι το τέταρτο παιχνίδι: οι Καμπς ήταν μπροστά με 2-1 νίκες, έχοντας σπάσει μία φορά την έδρα των αντιπάλων τους.

Στις 6 Οκτωβρίου 1945, 42.923 φίλαθλοι γέμισαν το Ρίνγκλεϊ Φιλντς για τον τέταρτο αγώνα της σειράς, που θα έκρινε πολλά. Ανάμεσα στους θεατές, ο Σιάνης με τον Μέρφι. Τα πράγματα από την αρχή πήγαιναν στραβά για τους γηπεδούχους. Στην 7η περίοδο (inning), οι αντίπαλοί τους προηγούνταν με 4-1 και ήταν κοντά στην ισοφάριση με 2-2 νίκες.

Εκείνη τη στιγμή, που τα νεύρα ήταν τεντωμένα, βρήκε την ώρα ο Μέρφι να κάνει την ανάγκη του. Σε χρόνο μηδέν, μια δυσάρεστη οσμή απλώθηκε γύρω από το θεωρείο του Σιάνη, δημιουργώντας αποπνικτική ατμόσφαιρα. Οι επίσημοι άρχισαν να δυσφορούν και να διαμαρτύρονται. Ο Πρόεδρος των Καμπς, Φίλιπ Ρίνγκλεϊ, εξοργίστηκε και ζήτησε αμέσως από τους άνδρες ασφαλείας να βγάλουν έξω τον συμπαθή τράγο. Ο Σιάνης το θεώρησε προσβολή και λογομάχησε με τον Ρίνγκλεϊ. Σε κάποια στιγμή, ακούστηκε να καταριέται την ομάδα: «Να μη σώσει να ξαναπαίξει τελικό!» και στη συνέχεια αποχώρησε οργισμένος. Εκείνη τη στιγμή, κανένας δεν φανταζόταν ότι τα λόγια του Σιάνη θα «κράταγαν» για πολύ.

Και, ναι: η κατάρα του φαίνεται να έπιασε — οι Σικάγο Καμπς, όχι μόνο έχασαν το πρωτάθλημα του 1945 (4-3 οι νίκες για τους Ντιτρόιτ Τάιγκερς), αλλά βυθίστηκαν στην αφάνεια για πολλά χρόνια.

Οι οπαδοί τους δεν ξέχασαν την «Κατάρα του Τράγου», όπως έμεινε στην αθλητική ιστορία των ΗΠΑ το περιστατικό που συνέβη στις 6 Οκτωβρίου του 1945. Μάλιστα, πολλές φορές ζήτησαν από τον Σαμ Σιάνη, που σήμερα διευθύνει την αλυσίδα εστιατορίων Billy Goat Tavern του θείου του, να λύσει τα… «μάγια». Επιστρατεύτηκαν άλλοι τράγοι, τους έβαλαν να κάνουν τον γύρο του γηπέδου, αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Η κατάρα καλά κρατεί…

Η ομάδα στην πορεία του χρόνου βελτίωσε τις επιδόσεις της, αλλά τελικό δεν είδε ακόμη. Ο «δράστης» της υπόθεσης Γουίλιαμ Σιάνης δεν ξαναπήγε από τότε στο γήπεδο των Καμπς. Αφοσιώθηκε στις επιχειρήσεις του και πέθανε σε βαθιά γεράματα στις 22 Οκτωβρίου 1970. Σαν σήμερα δηλαδή, πριν από ακριβώς 45 χρόνια…