Μικρό ημερολόγιο για την κατάθλιψη [3]

[ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ ] [ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ]

4 Αυγούστου [α΄]

Σήμερα ξενυχτάω γιατί κοιμήθηκα τόσο πολύ τρεις μέρες με τον πυρετό, που μάλλον χόρτασα νάρκη. Θύμωσα πολύ που αρρώστησα, φοβήθηκα επίσης μήπως καταλήξω σε κανένα νοσοκομείο με όλους τους προφανείς κινδύνους σε αυτή την εποχή, φυσικά το μυαλό μου πήγε δέκα φορές στο ότι κόλλησα Covid, πανάθεμά τον που μπήκε στη ζωή μας κι αυτόν, και τελικά συνειδητοποίησα πως πιο πολύ φοβάμαι μη βρεθώ στην Εντατική μπρούμυτα διασωληνωμένη, παρά σε ψυχιατρική κλινική δεμένη. Αυτό μπορείς να το πεις και πρόοδο, γιατί η δεύτερη εκδοχή αποτελούσε χρόνια τον μεγαλύτερό μου εφιάλτη. Είναι γεγονός πως, όταν είσαι ήδη καταπονημένος από μία αρρώστια σε κρίση, κάθε καινούργια αντιμετωπίζεται κλασικά σαν κατάρα και όχι σαν μία ατυχής σύμπτωση. Χάνεις την ψυχραιμία σου, σκέφτεσαι, «Ποιος σού είπε να κάνεις χαρούλες; Πάρε μία τώρα να μάθεις», και άλλα τέτοια που βέβαια άμα ήσουν καλά δεν θα τα σκεφτόσουν. Εγώ σίγουρα δεν θα τα σκεφτόμουν. Πάντα το ποτήρι το έβλεπα μισογεμάτο και ίσως και σε αυτό το χαρακτηριστικό μου οφείλω και την επιβίωσή μου. Βλέπετε, από τη μία η φύση ή η ζωή μού έδωσε μεγάλη θλίψη, και σε αντιστάθμισμα θετική σκέψη και μπόλικο χιούμορ αυτοσαρκαστικό. Σας το προτείνω ασυζητητί, αλλιώς η ποινή της ζωής δεν βγαίνει. Σας φιλώ και σας ευχαριστώ που με ακούτε. Θα σας χρωστώ πάντα!

4 Αυγούστου [β΄]

Δεν θέλω να με νομίζετε δυνατή. Δεν είμαι δυνατή, είμαι σαν ένα κλαράκι στον δυνατό αέρα, εύθραυστο σαν πορσελάνη που χρειάζεται προσοχή και φροντίδα μην και σπάσει. Πολλές φορές αφρόντιστο και άλλες τόσες κακοποιημένο. Είναι πολύ εύκολο να κλοτσάς αυτό που βρίσκεται πεταμένο στα άχρηστα ή στα αχρείαστα. Ο μόνος τρόπος για να γλιτώσει το κλαράκι, είναι να μεταμορφωθεί. Μην ξεγελιέστε τόσο εύκολα, ένας ρόλος είναι, όπως ο Χουλκ ή ο Σούπερμαν, από πίσω κρύβεται ένα κοριτσάκι που τα κατάφερε και έγινε μία γυναίκα. Διάλεξε να υποδυθεί άντρες με υπερδυνάμεις γιατί εκεί ήταν πιο ασφαλής η διαδρομή. Κάποια στιγμή, κάποια μαγική στιγμή, η πανοπλία ράγισε και άρχισε να ξεπροβάλλει το κοριτσάκι που όμως είχε ήδη γίνει γυναίκα. Μεγάλη αδικία, πολύ μεγάλη αδικία να χτίζονται τόσο γερές οι πανοπλίες. Μην ξεγελιέστε. Σας φιλώ και σας ευχαριστώ που με ακούτε!Top of FormBottom of Form

5 Αυγούστου [α΄]

Ένα από τα αίτια της κατάθλιψης είναι τα απωθημένα τραύματα. Με την κατάλληλη ψυχοθεραπεία, στην οποία δυστυχώς λίγοι έχουν πρόσβαση στη χώρα μας λόγω κόστους, αυτά, άμα είσαι τυχερός, έρχονται από το υποσυνείδητο στην επιφάνεια. Πολύ, πάρα πολύ οδυνηρή διαδικασία, χρονοβόρα (στον πολύ χρόνο βρίσκεται και το κόστος) και κοπιαστική αλλά και άλλο τόσο λυτρωτική. Εγώ αυτή τη διαδικασία τη βίωσα σχεδόν δώδεκα χρόνια. Κατάφερα με τη βοήθεια του ψυχιάτρου να φέρω στην επιφάνεια και να εξαφανίσω στο πυρ το εξώτερο πολλά. Κάποια τραύματα ίσως και να νόμιζα ότι τα ξεφορτώθηκα και κάποια επουλώθηκαν. Έμειναν δηλαδή σαν έλκη μέσα μου και στην πρώτη ευκαιρία δεν ξεχνούν να κακοφορμίσουν. Είναι πολύ άτιμα τα τραύματα. Ιδανικά κάποιοι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να γίνονται γονείς ή δάσκαλοι, αλλά η ζωή είναι σκληρή, και ιδανική δεν νομίζω να υπήρξε για κανέναν. Όμως σε κάποιους υπήρξε σκληρότερη. Ας προσπαθήσουμε να το ψυχανεμιστούμε πίσω από περίεργα μάτια και παράξενες συμπεριφορές, μπας και σώσουμε κανέναν. Άντε, λίγο ψυχή χρειάζεται. Ένα από τα πιο κοινά τραύματα που δύσκολα επουλώνεται είναι η αδιαφορία στην ύπαρξή σου, το να είσαι αόρατος, ανύπαρκτος εκεί που οι άλλοι υπάρχουν όλοι μαζί. Και ένα από τα τραύματα που αιμορραγούν σήμερα σε χιλιάδες ψυχές κάθε ηλικίας, είναι το παραπάνω, εξαιτίας της χυδαίας αδιαφορίας, όπως αυτή εκφράζεται με τις διάφορες ιστορίες συνωμοσιών, με την άρνηση στη μάσκα, με τα γλέντια και τα πανηγύρια μπροστά στα ανήμπορα να αντιδράσουν μάτια μας. Ποτέ στη ζωή μου δεν αισθάνθηκα σε τέτοια ποσότητα και ένταση μία τόσο απροκάλυπτη αδιαφορία για το αν θα ζήσω ή θα πεθάνω. Προσωπικά χέστηκα άμα πεθάνω, σκέφτομαι όμως τον πόνο των αγαπημένων μου που δεν θα μπορέσουν να με αποχαιρετήσουν, σαν τους φίλους που έχασαν τα παιδιά τους και όλους αυτούς τους συνανθρώπους μου που δεν πόθησαν καθόλου τον θάνατο και έχουν πολλά σχέδια για τη ζωή τους ακόμη. Έχω μιλήσει με πολλούς και είναι βαθιά πληγωμένοι. Εγώ είμαι πολύ θυμωμένη γιατί δύσκολα μπορείτε να με πληγώσετε άλλο. Οι πληγές μου μπορεί να χαίνουν προσωρινά, αλλά ήδη τις νιώθω να έχουν κάνει κρούστα. Σας φιλώ τους υπόλοιπους και σας ευχαριστώ που με ακούτε.

5 Αυγούστου [β΄]

Είμαι κουρασμένη, σχεδόν άυπνη, ίσως και για αυτό να νιώθω έτσι ανήσυχη. Περπατάω σε μονοπάτια επικίνδυνα προκειμένου να δώσω νόημα στον πόνο. Ήρθα πάλι σε επαφή με όλα αυτά που άνοιξαν την πόρτα στο Άλιεν. Άφησα πολλά κενά τη στιγμή που αυτό δεν χρειάζεται παρά ελάχιστες χαραμάδες για να διεισδύσει. Η αντιμετώπιση των τοξικών ανθρώπων δεν σε αφήνει ποτέ ολόκληρο, ακόμη και άμα τους νικήσεις. Δεν κρατήθηκα όμως, δεν αντέχω να τους βλέπω να καταστρέφουν ανθρώπους και να μένω απαθής. Δεν μπορώ να ζήσω κάνοντας αυτό που έκαναν άλλοι σε εμένα. Χάνω την ανάσα μου. Νομίζεις πως επειδή αφορά άλλους θα είναι αλλιώς — αλλά είναι ακριβώς το ίδιο. Εν τω μεταξύ η Ακακία Κωνσταντινουπόλεως της Ευθαλίας έχει χάσει τα περισσότερα της άνθη χωρίς καν να τα μυρίσω, αλλά επειδή είναι καλόκαρδη έσπρωξε κοντά στο δεξί παράθυρο, για να αναγκαστώ να σηκωθώ και να τα μυρίσω, τρεις κλώνους ολάνθιστους, τους τελευταίους για φέτος. Ευτυχώς δεν έχασα την ευκαιρία. (Ελπίζω να με διέγραψαν αρκετοί μη μασκοφόροι και να απέμειναν αυτοί που νοιάζονται…) Σας φιλώ και σας ευχαριστώ που με ακούτε. ΥΓ. Δεν θα ξαναγράψω θυμωμένα, μου κάνει κακό!

6 Αυγούστου

Εδώ είμαι, λίγο ταλαιπωρημένη, ή μάλλον πολύ, πάρα πολύ, αλλά μπροστά στην τραγωδία της Βηρυτού… ντρέπομαι τόσο που ασχολούμαι με τον εαυτό μου. Δεν έχω όμως δύναμη να κάνω τίποτα άλλο, και σήμερα και χθες, από το να επικεντρωθώ στο πώς θα τα καταφέρω να παίρνω τουλάχιστον τα φάρμακα σωστά. Είναι μάλλον η γνώση του πολτού που γίνεται το κεφάλι σου ή ένας άλλος τρόπος να επιταχύνεις το αναπόφευκτο και να ησυχάσεις; Γιατί το αστείο είναι πως, και με τα δύο, το αποτέλεσμα είναι η ίσια γραμμή: καμία κορύφωση, ούτε χαράς ούτε θλίψης. Βέβαια στην πρώτη επιλογή οι αγαπημένοι σου υποφέρουν λιγότερο, εσύ όμως στη δεύτερη ησυχάζεις. Όταν έχεις τόσα πολλά χάπια να πάρεις, για τόσες αρρώστιες, που αυτά από μόνα τους προκαλούν και άλλες και άλλες, όλο αυτό είναι πολύ κουραστικό να το κάνεις κάθε μέρα, κάθε μεσημέρι, κάθε βράδυ. Οι άνθρωποι το πρωί πάνε στη δουλειά τους, το απόγευμα γυρνούν στο σπίτι τους, το βραδάκι πίνουν ένα ποτάκι με τον αγαπημένο τους αφού βάλουν τα παιδιά τους για ύπνο… δεν πίνουν χάπια. Κάνω άραγε σαν και αυτό το κτήνος ή αυτά τα κτήνη που δεν ανέλαβαν τη μοναδική τους ευθύνη να απομακρύνουν το γαμημένο νιτρικό αμμώνιο και εξαφάνισαν μία ολόκληρη συνοικία, βύθισαν στην οδύνη μία ολόκληρη χώρα, όλο τον κόσμο; Έτσι και εγώ; Περιορισμένη στο εγώ μου δεν θα καταφέρω να αναλάβω τη μοναδική μου ευθύνη να κάνω σωστά τη θεραπεία μου, όπως έκανα ήδη από τις 23/12/2012 μέχρι τις 5/4/2020, μέσα σε μία τεράστια προσωπική και οικογενειακή οικονομική κρίση, και στάθηκα σαν βράχος, και τα κατάφερα, και τώρα στη νηνεμία και στην πρώτη στραβή τα παρατάω χωρίς να σκέφτομαι τις συνέπειες της πράξης μου στους άλλους; Πόσο ωραία τα γράφω για να τα ακούσετε και να τα ακούσω. Πάλι λάθος τα έκανα. Μάλλον υποσυνείδητα μισώ τον πολτό στο κεφάλι και τα χάπια και πολεμάω να κάνω τη σωστή επιλογή που είναι η εξής μία: να πάω το ταξίδι στη Βοστόνη. Σας φιλώ και πολύ σας αγαπώ! Εμείς οι καταθλιπτικοί σε κρίση αγαπάμε όλο τον κόσμο γιατί ζεις και εσύ μαζί και ενίοτε τον μισούμε. Σας ευχαριστώ που με ακούτε! Γίνατε το κίνητρο για να σηκώνομαι από το κρεβάτι, μαγικά, χωρίς να το καταλάβω!

7 Αυγούστου [α΄]

Ξύπνησα από την ψύχρα. Κοίταξα να δω πού βλέπω… Ωραία, είμαι στραμμένη στην Ακακία Ευθαλία. Ουφ! Οι κλώνοι με τα άνθη; ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑΝ! Το μπουρίνι τα κατέστρεψε… Πετάχτηκα, δεν μπορεί να μου το κάνεις αυτό, δεν μπορεί, είναι άδικο, μόλις εχθές κατάφερα να αποκοιμηθώ αυθόρμητα κοιτώντας τα. Ναι, αλλά πετάχτηκες αυθόρμητα, μόλις πετάχτηκες αυθόρμητα και είναι εννέα το πρωί και πλησίασες το παράθυρο και νομίζεις πως έμεινε… νομίζεις πως έμεινε ένα, μπορεί και δύο… όχι τρία, είναι τρία άνθη φουξ και φουντωτά και πανέμορφα εκεί ψηλά. Τώρα όμως πρέπει να σηκώνεις και το βλέμμα ψηλά, αφού τα καταφέρεις να σηκωθείς και αφού θυμηθείς να αποκοιμηθείς στραμμένη στην Ακακία Ευθαλία. Ένα βήμα μπροστά και συνέχεια μου βάζεις και άλλα και άλλα. Γιατί είσαι τόσο σκληρή, ρουφιάνα κατάθλιψη; Γιατί παίζεις άτιμα παιχνίδια μαζί μου μέσα στον Αύγουστο; Σε τρεις μέρες έχω γενέθλια, όλοι θα θέλουν να λέω ευχαριστώ… πόσο χάρηκα, χάρηκα τόσο πολύ που με θυμήθηκες, νά και μία τούρτα, νά και ένα γλυκό, και ναι, μα ναι, όλα καλά, τέλεια… και ο Ρωμανός τέλεια… και ο Λευτέρης… όλοι χαιρόμαστε και είμαστε τέλεια… πάντα, πάντα τέλεια! Πολύ τη διασκεδάζουμε την κατάθλιψη της μαμάς, πολύ! Η ψυχή μας το ξέρει! Σας φιλώ και σας ευχαριστώ που με ακούτε. (Αυτή ήταν μία ιδιαίτερη ιστορία, δεν ήθελα να τη σταματήσω… και δεν τελείωσε).

7 Αυγούστου [β΄]

Κάπου εδώ χρειάζεται μία διευκρίνιση. Επειδή ανήκω σε ομάδα υψηλού κινδύνου, πολύ υψηλού λέμε, που προ Covid-19 έτσι κι αλλιώς ζούσα σε περιορισμό, οκτώ χρόνια χωρίς συγχρωτισμό, που σημαίνει ότι πάρα πολλά πράγματα δεν μπορούσα να κάνω, πολλά από τα οποία είναι και τα μόνα που με διασκεδάζουν και μου λείπουν, επειδή ο μόνος τρόπος να τα κάνω με άλλον, πιο ιδιωτικό τρόπο, απαιτεί χρήματα τα οποία πλέον δεν διαθέτω και δεν θα διαθέτω ούτε στο μέλλον, διότι η κρίση με βρήκε στα πενήντα άρρωστη και άνεργη τρόπον τινά (λόγω επαγγέλματος η κρίση προηγήθηκε στην οικοδομή δύο χρόνια και τώρα που πλησιάζω τα εξήντα ολοταχώς ήρθε καπάκι η τρίτη κρίση), και επειδή παρ’ όλα αυτά έσφιξα τα δόντια και πιέστηκα και στράγγισα αλλά τα κατάφερα να φτάσω να ανακτήσω τη χαμένη μου αξιοπρέπεια και να κρατήσω το σπίτι μου όρθιο… τόσο σπουδαία τα κατάφερα… δεν άντεξα άλλο. Φυσιολογικά πράγματα. Ποιος άνθρωπος με τόσα προβλήματα επιβίωσης, δικαστηρίων, αλλαγής κοινωνικής τάξης, υγείας που τον περιορίζει και που σέρνει μία ιστορία βαριάς κατάθλιψης θα άντεχε; Κανείς… Όλα αυτά τα ξέρω! Η κατάθλιψη είναι που δεν τα ξέρει, λέει πως δεν είναι δική της δουλειά, λέει πως είναι δική μου.  Οκέι! Θα την κάνω κι αυτήν, τα είπαμε τα εξηγηθήκαμε. Εγώ όμως επίσης πρέπει να θυμάμαι και τα οικονομικά μου όρια, που εσείς τα αγνοείτε και καλά κάνετε (η αλήθεια είναι πως λίγο απορώ με την άνεση κάποιων και λέω: τι στο διάολο μόνο εγώ φτώχυνα;), δεν είναι δική σας δουλειά. Γι’ αυτό, σας παρακαλώ, κάποιες προτάσεις για να νιώσω καλύτερα σκεφτείτε πριν τις κάνετε. Εξακολουθούμε να ζούμε στην Ελλάδα που μόλις «βγήκε» από μία Παγκόσμια Οικονομική κρίση πενταετή για τους άλλους, δεκαετή για εμάς —ας όψεται ο λαός και ο ΣΥΡΙΖΑ—, και πέφτει σε μία παγκόσμια υγειονομική κρίση που έφερε μία νέα οικονομική κρίση, και ας μην ξεχνάμε και τη σοβαρή ελληνοτουρκική κρίση σαν να μην μας έφταναν όλα τα άλλα. Έεε, όχι: δεν έχω καμία δυνατότητα και εγώ όπως και πολλοί άλλοι να κάνω κάτι άλλο από το να κάτσω σπίτι μου. Πιστέψτε με, αυτό είναι και το τελευταίο που με απασχολεί. Άλλωστε, λόγω της κατάθλιψης δεν θέλω να δω κανένα. Μόνο με το Μέσο εδώ μπορώ και επικοινωνώ, διά ζώσης δεν μπορώ… ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ! Επίσης ο Τραμπ ψήφισε ένα διάταγμα που απαγορεύει όποιον ξένο επιστήμονα βγει από τη χώρα να επιστρέψει στις ΗΠΑ… Αυτά είναι τα γεγονότα, φίλοι μου. Η πίεση που πρέπει να διαχειριστώ δικαιολογεί και με το παραπάνω όλο αυτό που μου συμβαίνει, μόνο που η κατάθλιψη δεν το καταλαβαίνει. Ευχαριστώ που με ακούτε, ακόμη και λίγο θυμωμένη!

8 Αυγούστου [α΄]

«Λία, καλημέρα, είσαι καλά;» «Μπάαα, όχι… Λυπάμαι!» «Να σε πάρω τηλέφωνο;» «Άσε καλύτερα… Θα κλαίω συνέχεια!» Πονάει πολύ όταν στενοχωρείς τους αγαπημένους σου. Κι όταν καταλαβαίνουν και μοιάζουν να μη δίνουν σημασία στη σκληρότητά σου και την αγένειά σου… ακόμα πιο πολύ. Γιατί δεν μπορείς να τους γυρίσεις την αγάπη και τη φροντίδα πίσω; Γιατί; Και γιατί να τα καταλαβαίνεις όλα και να μην μπορείς να κάνεις αυτό που πρέπει; Καλύτερα να μην καταλαβαίνεις τίποτα! Καλύτερα! Σας ευχαριστώ πολύ όλους και πιο πολύ εσάς που σας στεναχωρώ τόσο!

8 Αυγούστου [β΄]

Λοιπόν, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους: τόσα χρόνια ψυχοθεραπεία δεν πήγαν χαμένα… αξίζουν και τον πόνο και τον κόπο και τα χρήματα. Βήμα πρώτο: αφήνουμε τα δάκρυα να κυλήσουν και τα ρωτάμε: «Τώρα τι θα θέλατε να μας πείτε, αγαπητά δάκρυα;» Βήμα δεύτερο: σιωπή.  Βήμα τρίτο, τέταρτο, πέμπτο, έκτο: σιωπή, απογοήτευση και δάκρυα· θλίψη και δάκρυα· θυμός και δάκρυα, πιο λίγα δάκρυα. Βήμα έβδομο: εκλογίκευση και δάκρυα… Εχθές με το μπουρίνι κόπηκε το ρεύμα. Συνεπώς δεν είχα συσκευή οξυγόνου και επιπλέον είχα ήδη καταπιεί τα Xanax και νύσταζα, την τύχη μου μέσα, δεν είχα ούτε ίντερνετ, η ακακία θα έχανε όλα της τα άνθη, και εξαιτίας μου έπρεπε να περιμένω έναν ολόκληρο χρόνο να την ξαναδώ και να τη μυρίσω. Και ήμουν εκεί, στο στάδιο «η αναπνοή μου χειροτερεύει, χρειάζομαι τη συσκευή, η υγρασία με τη φύση κάνουν κακό συνδυασμό στο άσθμα, η έλλειψη συσκευής στο ΧΑΠ και το Xanax…» Ανάθεμά τα όλα! Παίρνω γρήγορα τη χάρτινη σακούλα να την έχω πρόχειρη, την κορτιζόνη, το Αerolin, ο φακός ανοιχτός, το τηλέφωνο το κρατώ μην πάρει το παιδί, και μετρώ στο οξύμετρο τον κορεσμό, έχει πέσει στους 83… σκατά! Το ρεύμα ήρθε στις δέκα το πρωί και τότε μόνο κουνήθηκα από τη θέση μου, ούτε στην τουαλέτα δεν πήγα τόσες ώρες. Βήμα όγδοο: ανοίγω τον υπολογιστή, και μετά πίνω τα χάπια και μετά κάνω καφέ και παίρνω και μία μπανάνα. Ακόμη εδώ είναι, τον καφέ τον ήπια.  Βήμα ένατο: τέσσερις ώρες μετά είμαι καλά, είναι πολύ λογικό να τα παίξεις, Ευθαλίτσα, όλοι το ίδιο θα πάθαιναν, πριν δύο μήνες θα ήσουν χειρότερα, θυμάσαι; ΘΥΜΑΜΑΙ! Σας ευχαριστώ πολύ, πιο πολύ δεν έχει, είστε οι ψυχοθεραπευτές μου. Ο γιατρός είναι διακοπές, σαν άνθρωπος και αυτός, μου άφησε όμως το κινητό του!

[ Εικ. — ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ]