Καταχωρίσεις ημερολογίου για μια αρρώστια πού έχει όνομα.

Καταχωρίσεις ημερολογίου για μια αρρώστια πού έχει όνομα.

Πότε και γιατί είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί μπορεί κάποιος να νιώθει «περηφάνεια».

Κενά και υπαρξιακές αγωνίες του ατόμου στη μετανεωτερικότητα του 21^ου αιώνα.

Όταν η προβολή μιας ταινίας γίνεται σκουληκότρυπα που σε μεταφέρει στον χώρο και στον χρόνο.

Για την Παγκόσμια Ημέρα Κατά της Ομοφοβίας.

Από τους οθωμανικούς μενζιλχανέδες, στους ΣΕΑ της Εγνατίας Οδού.

Το δεύτερο, και μεγαλύτερο σε διάρκεια, στάδιο εκδήλωσης της ασθένειας.

Όταν, τις ημέρες της καραντίνας, το Skype δεν είναι αρκετό.

Όταν το Πάσχα μπορεί να διαφέρει από τα καθιερωμένα και συνήθη.

Τι μας διδάσκει ο Φάουστ για το φετινό Πάσχα του εγκλεισμού.

Πώς θα εξουδετερωθεί η κοινωνική βόμβα των ανισοτήτων όταν θα αρχίσει η σταδιακή αποκλιμάκωση των μέτρων;

Λοιμοί και σεισμοί, στο σπίτι, στην αυλή και στη γειτονιά μας.

Όπως η αγρανάπαυση δεν σημαίνει αργία για τον αγρότη, η αγρανάπαυση της πανδημίας δεν σημαίνει, δεν πρέπει να σημαίνει, αδράνεια.

Η πανδημία μάς θύμισε ότι ο κόσμος είναι ένας και ότι δεν πρέπει να δίνουμε σημασία μόνο στον ευρωπαϊκό μικρόκοσμό μας.

Πού βρισκόμαστε σήμερα, στη μεγάλη, ταχύτατη έρευνα που διεξάγεται αυτή τη στιγμή σε όλο τον κόσμο.

Πότε αλλάζει επιτέλους η δεκαετία;

Αναμνήσεις μιας παλιάς Παραμονής.

Πώς και γιατί μετρούν τον χρόνο τα μόνα όντα στον πλανήτη που δεν έχουν χρόνο: τα μόνα που ξέρουν ότι οι μέρες τους είναι μετρημένες.

Καθώς ο πολιτισμός μας γίνεται ψηφιακός, όλο και περισσότερο γίνεται ένας πολιτισμός εμπειριών που αφήνουν ψηφιακά χνάρια και όχι αντικειμένων.

Μια περιπέτεια για την ανάγκη και την απώλεια.

Για τη συλλογή κειμένων και φωτογραφιών του Νίκου Βατόπουλου, «Μικροί Δρόμοι της Αθήνας» (Εκδόσεις Μεταίχμιο).

Γιατί η Χιλή είχε νεκρούς στις πρόσφατες διαδηλώσεις και ο στρατός βγήκε στους δρόμους;

Ο πιο εύκολος τρόπος να χάσει κανείς την ανθρωπιά του είναι να ξυπνήσει το τέρας που ο καθένας μας κρύβει μέσα του: το τέρας της αυτοδικαίωσης.