Η νηστεία, το ψάρι, το μαχαίρι και τα σεντόνια.

Το νοητικό πείραμα της Δίδυμης Γης του φιλοσόφου Hilary Putnam. 

Η θετική εμπειρία της Αγγλικανικής και άλλων Εκκλησιών στην αποδοχή των LGBTQI (και η δυσανεξία της ελληνικής).

Ζώντας σε ένα τραυματισμένο άστυ, συμβιώνοντας με το μίσος.

Το συλλογικό τραύμα ως δώρο αυτογνωσίας. Και ένα ακούσιο δώρο που δεν πρέπει να σπαταληθεί.

Προσπαθώντας να γυρίσεις τον χρόνο πίσω.

Βούτυρο και σιμιγδάλι, γάλα και ζάχαρη, κανέλα και μαχαίρι.

Στη μάχη της ισότητας, το μέτρο της ποσόστωσης θεωρείται θετικό — είναι όμως;

Επιβάτες που δεν θέλεις να ξαναδείς στο ταξί σου — αλλά που δεν γίνεται παρά να τους ξαναπετύχεις.

Οι καλλιτέχνες των δρόμων της πόλης ως αναζητητές αρμονίας.

Όταν όλα καταρρέουν, η ακινησία μοιάζει με σταθερά.

Από το #brexit στα LGBTQI δικαιώματα και στα διλλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μία επίσκεψη στο Ελληνικό, μερικές ώρες δουλειάς για τους πρόσφυγες, και ένα συμπέρασμα.

Αν διασωθεί οτιδήποτε εντός των ελληνικών συνόρων, ο πληθυσμός που βρέθηκε εκτός τους θα κληθεί (και θα μπορεί) να το ανασυγκροτήσει.

Όταν οι γυναίκες προσπαθούν να γίνουν high achiever μιμούμενες τους άντρες.

Ο καθηγητής Σταύρος Τσακυράκης και η ελευθερία του λόγου.

Για ποιο λόγο βοηθάμε, και θα βοηθάμε, τους άλλους να ξαναπάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους, να ξαναχτίσουν τη ζωή τους, να ξανακερδίσουν την πατρίδα τους.

Με αφορμή την ημέρα της γυναίκας, ένα έθιμο μακρινό για τις Ελληνίδες, μα απολύτως κυρίαρχο ακόμη και στον δυτικό κόσμο: η κλειτοριδεκτομή.

Προσπαθώντας να συμπληρώσουμε το μεγάλο παζλ της φύσης: ένα γοητευτικό ταξίδι με άγνωστο προορισμό.

Συναντήσεις με τους πρόσφυγες, με τους θεσμούς που τους φροντίζουν… και με τα παιδιά.

Τα «Νέα Μέσα» αριθμούν ήδη δεκαετίες βίου· τα κίνητρα όσων θέλουν να τα ελέγξουν είναι αιώνια.

Το παιδί είναι στο σχολείο. Το διάλειμμα τελειώνει. Το παιδί λείπει από το σχολείο.

Το παραμύθι ενός αγοριού που επινόησε μια λέξη.

Σκέψεις με αφορμή την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Προσφυγικό.