Πλούτος: μια  μηχανή του χρόνου που πηγαίνει μόνο μπροστά — στο μέλλον.

Οι μικρές, κρυφές καθημερινές μάχες που δίνεις με τον εαυτό σου.

Η τεχνολογία επαυξημένης πραγματικότητας ζωντανεύει τις συλλογές των μουσείων, εμπλέκοντας ενεργά τους επισκέπτες.

Συναντώντας ένα πρόσωπο από το παρελθόν, ένα πρόσωπο απεχθές, σχεδόν οικείο.

Θα νικήσουμε.

Η δραστηριοποίηση του Ταμείου στη Νοτιοανατολική Ασία, στη Ρωσία και στην Τουρκία.

Όταν ένα ολόκληρο εκπαιδευτικό σύστημα βασίζει τον σκοπό της ύπαρξής του στις εξετάσεις, οι εξετάσεις θα  είναι συνυφασμένες με ένα αγκυλωτικό στρες.

Ποια βιβλία πρέπει να ονομάζουμε κλασικά, και γιατί ο Κάφκα είναι κλασικός συγγραφέας ενώ ο Ντον ΝτεΛίλλο όχι.

Γιατί πρέπει ν’ ακούμε μουσική ακόμη κι όταν αγοράζουμε παγωτό;

Όταν δεν κινείται τίποτε στην πόλη, για κάποιους λόγους.

Το π (3,14...) στη μουσική.

Ζυμώνοντας ψωμί μια Κυριακή πρωί.

Για την αποποινικοποίηση, τη νόμιμη και ελεγχόμενη πώληση και την ελεύθερη χρήση κάνναβης.

Στη διανομή των χρηματικών ποσών που αντιστοιχούν στα δικαιώματα εύλογης αμοιβής για τον Τύπο προχωρά ο ΟΣΔΕΛ.

Δυο λόγια περί φιλίας. Και για το χρώμα της ζωής.

Το γαλλικό Salo συναντά το Downton Abbey.

Μια συνέντευξη με τον συγγραφέα Diego Marani, επινοητή, μεταξύ άλλων, της γλώσσας «ευρωπάντο».

Ο Νίτσε, η γραφομηχανή, η Google και οι παραγωγικοί στοχαστές.

Σε άλλο μέρος, σε άλλο τόπο, στο παγκόσμιο συναπάντημα της πραγματικής μητρόπολης.

Η διαρκής επίκληση της μη-βιωσιμότητας του ελληνικού δημοσίου χρέους είναι επικίνδυνη.

Ένα ογκώδες, πολυπρόσωπο, τρομερά φιλόδοξο σύγχρονο βικτωριανό μυθιστόρημα. 

Για την ποιητική συλλογή της Μαρίας Αγγελοπούλου «Η απουσιολόγος» (εκδόσεις Θράκα): μια φωνή με δύναμη που σπάνια έχουμε συναντήσει σε ποιητικό βιβλίο τα τελευταία χρόνια.

Οι Ναζί είναι οι χειρότεροι αλλά όχι οι μόνοι: από την Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ. μέχρι την Αθήνα του 21ου οι άνθρωποι καίνε βιβλία στις πλατείες.

Με αφορμή το φιλμ «Και οι επτά ήταν υπέροχοι».