Αόρατοι επιβάτες, αυθαίρετοι συνειρμοί, βίοι άγνωστοι, διπλανοί.

Όλα δείχνουν πως το 25% του σύμπαντος δεν είναι φτιαγμένο από ύλη — τουλάχιστον όχι από την ύλη που είμαστε φτιαγμένοι εμείς και τα άστρα.

Κείμενο που διαβάστηκε στην παρουσίαση του βιβλίου στη Θεσσαλονίκη, την Τρίτη 29 Μαρτίου.

Από την «Οικογενειακή Γιορτή» ώς «Το Κυνήγι».

Επιτυχημένα μοντέλα διαχείρισης δημόσιων χώρων (και) από ιδιωτικές εταιρείες. Και το ελληνικό αντιπαράδειγμα.

Η απέχθεια της κυβέρνησης στην ελεύθερη αγορά και η συντονισμένη επίθεσή της στις ανεξάρτητες Αρχές.

Η κενολογία και η στρέβλωση των λέξεων: ένας επιτυχημένος τρόπος να ασκείς πολιτική.

Φαινομενικά μικρή και ευάλωτη, μια φιλελεύθερη ιστορική πόλη που αποδεικνύεται στιβαρή και δυνατή.

Για το φιλμ «Prisoners» του Ντενί Βιλνέβ.

Από το ένα βιβλίο το άλλο, ή: Πώς δεν θα μοιάζουν πια τόσο ασυνάρτητα και ασύνδετα τα διαβάσματά μας. 

Διαδοχικές στροφές στον δαίδαλο των γεγονότων, ώς την επόμενη έκπληξη.

Για τη σημειολογία της σημαίας, ενός συμβόλου που ηττάται κάθε ημέρα.

Ζώντας σαν από «θαύμα». Και τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό.

Ένα έξοχο, αληθινά σύγχρονο και πρωτότυπο μυθιστόρημα, ειλικρινές, αισθησιακό και πικρό.

Πόσο απαραίτητος, και αναγκαίος, είναι ο φόβος μετά από τρομοκρατικές επιθέσεις;

Τα ρομπότ δεν λύνουν μόνο γρίφους: αποκτούν και αυτοσυνείδηση.

Η ψύχραιμη καταγραφή του τρόμου, του φόβου και της απορίας: μια δουλειά που πρέπει να γίνει.

Ένας χώρος δουλειάς, που χτυπά, βρομίζεται, κουράζεται — και αρρωσταίνει.

Για το φιλμ «The Canyons» του Paul Schrader.

Ένα άδειο σημαίνον που περιέχει τα πάντα εκτός από την πολιτική ως άσκηση και διαχείριση εξουσίας.

Η αναπόδραστη πορεία των ανθρώπων: Η κοινή μας μοίρα.

Ο αχυρένιος μπαμπούλας του AfD.

Η Αθήνα του Καμί και η ψευδαίσθηση της απομόνωσης.

Ένα γλωσσικό πανδαιμόνιο, και μια σειρά από αστραπιαίες ματιές σε ένα κεφάλαιο της Ιστορίας που έχει επιμελώς ξεχαστεί.