Νηστεία, παγωτό πύραυλος, και δυο πληγιασμένα γόνατα.

Ένα υπόδειγμα επιστήμονα με γνήσια διανοητική αγωνία.

Εικόνες, ήχοι, μυρωδιές, και οι εποχές που δεν είναι αυτό που έπρεπε να ήταν.

Ο μικρόκοσμος μιας υπηρεσίας, η πόλη στον καθρέφτη.

Η «αλεπού» που αναγέννησε ένα έθνος.

Μερικές μένουλες, δυο μπαρμπούνια και άλλα δυο προσφυγάκια, από το ψυγείο.

Το αστικό σύμπαν των ξένων επισκεπτών: ένας διπλανός, ένας άλλος κόσμος.

Δουλειά και διασκέδαση, μέσα και έξω από το ταξί.

Η κρίση ενός συμβόλου αστικότητας ως κρίση τής μη ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας.

Επιβάτες που δεν βλέπουν, σκύλοι που οδηγούν, και υποσχέσεις που δεν τηρούνται.

Οι σκέψεις είναι ο ανίκητος αντίπαλος στο γήπεδο του τένις.

Ρυζάλευρο και ανθόνερο, γάλα και ζάχαρη, και καραμελωμένα πέταλα τριαντάφυλλου: μουχαλεμπί.

Νευρωνικά δίκτυα μαθαίνουν να διαβάζουν παιδικά βιβλία.

Αόρατοι επιβάτες, αυθαίρετοι συνειρμοί, βίοι άγνωστοι, διπλανοί.

Όλα δείχνουν πως το 25% του σύμπαντος δεν είναι φτιαγμένο από ύλη — τουλάχιστον όχι από την ύλη που είμαστε φτιαγμένοι εμείς και τα άστρα.

Φαινομενικά μικρή και ευάλωτη, μια φιλελεύθερη ιστορική πόλη που αποδεικνύεται στιβαρή και δυνατή.

Διαδοχικές στροφές στον δαίδαλο των γεγονότων, ώς την επόμενη έκπληξη.

Ζώντας σαν από «θαύμα». Και τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό.

Πόσο απαραίτητος, και αναγκαίος, είναι ο φόβος μετά από τρομοκρατικές επιθέσεις;

Τα ρομπότ δεν λύνουν μόνο γρίφους: αποκτούν και αυτοσυνείδηση.

Η ψύχραιμη καταγραφή του τρόμου, του φόβου και της απορίας: μια δουλειά που πρέπει να γίνει.

Ένας χώρος δουλειάς, που χτυπά, βρομίζεται, κουράζεται — και αρρωσταίνει.

Η Αθήνα του Καμί και η ψευδαίσθηση της απομόνωσης.

Πώς η αποδοχή των κανόνων γίνεται κάτι «μαγικό».