Γυρίζοντας τις πλάτες στο μέλλον.

Με αφορμή την απόφαση ενός Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων για τα παιδιά των προσφύγων.

Η πιο μεγάλη απώλεια που απειλείται είναι να μην μπορούμε πια να στείλουμε νέους μακριά από την Ελλάδα.

Περί αυτοκτονίας και ευθανασίας. Μία «απάντηση».

Σκέψεις περί της νομιμοποίησης της ευθανασίας.

Εκείνες οι ημέρες που νιώθεις ότι δεν είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος.

Όταν ανοίγει η μπουκαπόρτα, κάτω από τον ήλιο. Ή το βράδυ.

Το μεγάλο μας σύμπαν και η ανθρώπινη αγωνία για τη δημιουργία του.

Η δαιμονοποίηση στοιχειωδών απαιτήσεων ως τακτική ενοχοποίησης.

Περιμένοντας την επιστροφή, περιμένοντας να γεμίσουν τα κενά.

Αποχαιρετώντας το Αλμάτι.

Τρεις σημειώσεις κερκυραϊκής προέλευσης.

Από το λιμάνι στο αεροδρόμιο, μία σέλφι, ένα κασκόλ — και οι νέοι επιβάτες που φτάνουν.

Ένα όραμα που αλλάζει χέρια, μεταμορφώνεται και γεννά Ιστορία.

Τα στιγμιότυπα νεότητας που αντιστέκονται σθεναρότερα στη λήθη έχουν στο φόντο τους άσφαλτo.

Μεταξύ της κάρτας σίτισης και μιας macchina grigia στη Via Crescenzio.

Φτάνοντας στην πόλη. Και κάποιοι όμορφοι άνθρωποι.

Για τις αρνητικές συνέπειες της κυριαρχίας των ισχυρών απόψεων σε ένα δημοκρατικό καθεστώς.

Περιμένοντας με το πινακάκι στο χέρι, ή με την αγωνία στα μάτια.

Η γεύση και η μνήμη της βανίλιας, του καλοκαιριού και της ζέστης.

Μια μελέτη παρατηρεί διαφορετική εγκεφαλική δραστηριότητα σε έμπειρους και αρχάριους συγγραφείς.

Μια μικρή ιστορία με τη Ζυράννα Ζατέλη.

Μπορεί κανείς να αστειεύεται για τα ρούχα που φοράει, μα ίσως να γελούν άλλοι μαζί του.

Όταν δεν έχεις πια χρόνο για να δεις τα πράγματα να φτιάχνουν.