Μία σειρά κειμένων για τον φεμινισμό — και την απουσία του: Εισαγωγή.

Για το μυθιστόρημα της Γιάσμιν Ελ Ρασίντι, «Χρονικό ενός τελευταίου καλοκαιριού» (Εκδόσεις Κριτική, μετάφραση Μαρία Αγγελίδου).

Για το μυθιστόρημα του Chris Carter, «Ο δολοφόνος με το σημάδι του σταυρού» (μετάφραση Βεατρίκη Κάντζολα Σαμπατάκου, Εκδόσεις Bell).

Για το μυθιστόρημα του Καζούο Ισιγκούρο, «Αχνή θέα των λόφων» (μετάφραση: Αργυρώ Μαντόγλου, Εκδόσεις Ψυχογιός).

Για το βιβλίο του Patrick Deville, «Χολέρα και Πανούκλα» (μετάφραση Άννυ Σπυράκου, Εκδόσεις Τόπος).

Εικόνες από ένα κουρείο στο Ζάγκρεμπ.

Μια συνέντευξη με τον Neil Perry.

Δημοκόποι, εθνικολαϊκισμός, σύγχυση των πνευμάτων — και η προϋπόθεση για μια ουσιαστική προσπάθεια αναγέννησης.

Για το αστυνομικό μυθιστόρημα του Γρηγόρη Αζαριάδη, «Σκοτεινός λαβύρινθος» (Εκδόσεις Μεταίχμιο).

Για το βιβλίο του Νίκου Βατόπουλου, «Περπατώντας στην Αθήνα» (Εκδόσεις Μεταίχμιο).

20 αγαπημένα έργα: #8, Giacomo Puccini – Turandot.

Για το βιβλίο του Daniel Mendelsohn, «Μια Οδύσσεια» (Εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Μαργαρίτα Ζαχαριάδου).

Από την «τέως διοίκηση», στη δεύτερη, ομόκεντρη, πρωτεύουσα: Μία διαδρομή.

Δυο λόγια για τον τελευταίο αναρχομπολσεβίκο του neo-polar.

Για τη νουβέλα της Μαριαλένας Σεμιτέκολου, «Οι Κυριακές, το καλοκαίρι»(Εκδόσεις Ίκαρος).

Για τη «θρασυμαχική» ελληνική νοοτροπία της εργαλειοποίησης των νόμων.

Η ανάγκη για στιβαρούς δημόσιους λειτουργούς με αξιοπρέπεια, γερά αντανακλαστικά και πολλή θεσμική μνήμη.

Μάτι: Όταν ο νόμος γίνεται πέλεκυς στα χέρια των ισχυρών.

Για το μυθιστόρημα του Ορχάν Παμούκ, «Η γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά» (μετάφραση Στέλλα Βρεττού, Εκδόσεις Πατάκη).

Μονοήμερη εκδρομή στη (γλυκιά) θάλασσα της Ουγγαρίας.

Για το βιβλίο του Κηθ Ντέβλιν, «Ο άνθρωπος των αριθμών. Ο Φιμπονάτσι και η επανάσταση στην αριθμητική» (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης), ένα κείμενο από τον μεταφραστή του.

Για το βιβλίο της Mary Beard, «Γυναίκες και Εξουσία» (μετάφραση: Κατερίνα Σχινά, Εκδόσεις Μεταίχμιο).

Για το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Τζέιμς Ντέιβιντ Βανς, «To Τραγούδι του Χιλμπίλη» (μετάφραση Αριστείδης Μαλλιαρός, Εκδόσεις Δώμα).

Τρία μαθήματα που διδασκόμαστε από τον χαμό του Χρήστου Γραμματίδη.