«Μπορώ να σ’ αγαπώ επειδή μου λείπεις»: μια βαθιά ερωτική συνθήκη.

Επιβάτες που ξέρουν πού και από πού θέλουν να πάνε, επιβάτες που δεν είναι και τόσο σίγουροι για τον προορισμό τους, και ο Υμηττός.

Μια αλήθεια που δεν την περιμέναμε. Μια αλήθεια που μας φοβίζει.

Πόσα είναι τα φύλα; Δύο; Τρία; Ή περισσότερα;

Δυο παιδιά στο παγκάκι, ένα κουτί μπίρα, και δύο στόματα να το αγγίζουν.

Το μυστήριο της οδού Ακαδημίας: μία πύλη ιστορίας, φαντασίας και αποχαιρετισμού.

Εκείνα τα ανέμελα χρόνια: όταν μπορείς να χορεύεις χωρίς να σε νοιάζει κάτι άλλο, γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να σε καίει τόσο.

Ωσεί παρούσες μητέρες, άψυχες φιγούρες, παιδιά που τις μιμούνται και η γονεϊκή διάσταση της πολιτικής εξουσίας. 

Μια προσωπική αναμέτρηση με αυτό που θεωρείται φυσιολογικό.

Για τα αιλουροειδή που διαφεντεύουν δρόμους, σοκάκια και μαγαζιά — και γιατί ένα ποσοστό του πληθυσμού τρέμει από τον φόβο του.

Άνθρωποι που γεννήθηκαν αλλού, αλλά αγαπούν την πόλη με όλη τους την καρδιά.

Ξεχασμένες ιστορίες, βουλιαγμένες θαλάσσιες συγκοινωνίες, παρατημένα οικόπεδα.

Ρασοφόροι Φρέντι Κρούγκερ που ακονίζουν με φροντίδα και αγάπη τα ψαλιδόχερά τους.

Αμυγδαλόγαλα: με ελάχιστες θερμίδες, καθόλου κορεσμένα λίπη και πλούσιο σε ωμέγα 3, φυτικές ίνες και βιταμίνες.

Η απόδραση από την πόλη και ο απολεσθείς Παράδεισος του κοινοτικού μικρόκοσμου.

Διαβάζοντας, ξανά, την απόφαση Βαλλιανάτος και λοιποί κατά Ελλάδος.

Υποσχόμαστε φωναχτά —και σπάνια εκπληρώνουμε όσα υποσχόμαστε—, αλλά δεσμευόμαστε μέσα σε σιωπή.

Μια νουβέλα σε συνέχειες: ένα διαδικτυακό σίριαλ.

Η άποψη ενός συνθέτη του 16ου αιώνα για το τραγούδι.

Αλιεύοντας και κρατώντας τα θετικά από μια χρονιά με έντονο αρνητικό πρόσημο.

Η λέξη της εβδομάδας.

Εικόνες από την πόλη τη χρονιά που έφυγε.

Καλή χρονιά: όλα είναι δυνατά.

Η συνύπαρξη του χτες, του σήμερα και του αύριο σαν προνόμιο των μεγάλων ανοιχτών πόλεων.