Γειτονιές και εικόνες μετά τη δύση του ηλίου.

Η επίμοχθη διαδικασία της δημιουργίας στην τέχνη.

Προδημοσίευση από το μυθιστόρημα της Έμα Κλάιν, «Τα κορίτσια» (μετάφραση Έφη Τσιρώνη, Εκδόσεις Ψυχογιός), που θα κυκλοφορήσει στις 20 Οκτωβρίου.

Ένα μέτρο που —μεταξύ άλλων— αποσκοπεί στο να μην υπάρξει η ανάγκη πειθαρχικού ελέγχου.

Κατεβάζοντας συνειδητά την τέχνη στο ανάστημά σου.

Για το συναρπαστικό, πρωτότυπο μυθιστόρημα της Πόλα Χόκινς, «Το κορίτσι του τρένου» (Εκδόσεις Ψυχογιός).

Ο αγώνας δόθηκε (από ελαχίστους) και χάθηκε — για όλους. Καιρός είναι να αποδράσει κανείς.

Χαμένες αποσκευές, χαμένοι σύζυγοι και λοιπά απρόοπτα.

Το στοίχημα δεν είναι να διαχειριστείς αντισυμβατικά τα πράγματα — αυτό το έχει εξαντλήσει άλλωστε η πραγματικότητα.

Εξακολουθητικά λάθη τής ΕΕ και των φιλοευρωπαίων, και ο τρόπος να διορθωθούν — πριν να είναι πραγματικά αργά.

Μιλώντας με τους φοιτητές, πίνοντας λίγη μπίρα, προσπαθώντας να γίνεις λίγο πιο ροκ — γιατί έτσι πρέπει.

Για τα βιβλία και την ανάγνωση, άλλη μια φορά.

Καινούργιοι παίκτες στα κέντρα αποφάσεων και άσκησης εξουσίας: δημοφιλείς, ισχυροί, όμορφοι — και εκτός εκλογικού παιχνιδιού.

Υπέρ της ποικιλίας των φύλων στη λήψη αποφάσεων.

Για το θρίλερ μυστηρίου  της Ruth Ware, «Βαθιά στο Σκοτεινό Δάσος» (Εκδόσεις Κλειδάριθμος).

Ρίμες προετοιμασίας και διαφυγής προς μια άδηλη συλλογική αφήγηση που παραμονεύει στο υπολογιστικό νέφος.

Η απόλυτη και ανατριχιαστική μοναδικότητα του Ολοκαυτώματος στην παγκόσμια Ιστορία. Και ο Θεοδόσης Πελεγρίνης.

Το όραμα που υλοποιήθηκε, επέζησε, αναπτύχθηκε — και που δίνει το στίγμα για το κοινό μέλλον της Ευρώπης, και του κόσμου.

Για τα βιβλία και την ανάγνωση, πάντα.

Πέντε εμβληματικοί φιλέλληνες της βρετανικής Υπηρεσίας Ειδικών Επιχειρήσεων και η δράση τους στην Ελλάδα.

Ανυπεράσπιστοι απέναντι στα νομικά και άλλα αινίγματα της καθημερινής ζωής. Και απέναντι στο κράτος.

Για το μυθιστόρημα της Γιγέν Λι, «Αντίδοτο στη μοναξιά» (μετάφραση Τόνια Κοβαλένκο, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2015, σελ. 398).

Για την επιλογή του Θεάτρου Τέχνης, και για την αξιοπρέπεια του κοινού.

Γλώσσες που δεν χάθηκαν, και πατρίδες που πρέπει να ανακτηθούν.